Exploring Zuid-India 2012

Volkomen verreisd
Vrijdag 30-11 Bangelore

Om negen uur komen we in Bangelore aan. Op donderdagmiddag zijn we eerst vanuit Amsterdam naar Dubai gevlogen met de A380 (het extra grote vliegtuig). Na een tussenstop vertrekken we om 4.30 uur naar Bangelore, waar we om negen uur aankomen. Bij de douane gaat het soepel en vervolgens wachten op de bagage. De tassen zijn er al snel, maar waar komen de fietsen aan? Ze blijken als laatste aan te komen. Gelukkig hebben we nu alles binnen. We zijn Annet, Paula, Jos, Lia en wij tweeën. Morgen komen de andere fietsers aan.

Buiten worden we opgewacht door een chauffeur die ons en de fietsen naar het hotel brengt. Het is ruim een uur rijden naar het hotel. De eerste indruk van het verkeer is dat het heel druk en chaotisch is. Elk gaatje wordt benut en iedereen toetert.

Om twaalf uur zijn we bij het hotel. Het is warm en zonnig en we zijn inmiddels behoorlijk gaar, omdat we vrijwel niet hebben geslapen.
Na een douche en een paar uurtjes slaap voelen we ons al heel wat fitter als we om drie door de telefoon wakker schrikken. Pascal heeft ons laten bellen. We gaan naar beneden om Pascal te begroeten. Hij was op pad om de reis voor de komende dagen te regelen. Jos en Lia komen ook beneden en we hebben wat bijgepraat en thali gegeten. Een thali bestaat uit een blad met rijst en papadum en allemaal bakjes met sausjes. Smaakt prima.
Naderhand gaan Jos, Lia, Ad en ik geld pinnen en drinken we bij een restaurant Indian coffee en groene thee. Vijf uur is hier blijkbaar theetijd want het restaurant stroomt vol.

Pascal heeft het diner voor ons zessen en hemzelf in het restaurant bij het hotel geregeld. Smaakt erg lekker.

Om half elf liggen we op bed. Het was een lange dag!

Groep compleet
Zaterdag 1-12 Bangelore

We zijn goed uitgerust en ontbijten op de kamer, continental breakfast. Als we om negen uur de straat opgaan is het nog erg rustig, terwijl dit toch de toeristische buurt is. De winkels blijken pas om half 12 open te gaan! We verkennen de buurt een beetje en verbazen ons over het verkeer en het vele getoeter. Iedereen toetert en waarvoor, geen idee.

De bakkerij annex coffeebar naast het hotel is inmiddels geopend en we drinken er een cappucino. Even later komen Paula en Annet binnen, ze zijn naar binnen gestuurd. Ook Jos en Lia komen zo binnen.
Om  twaalf uur komen de andere fietsers aan. Ook zij zijn moe van de reis en het weinige slapen.

Om half een gaan we lunchen, thali, en daarna de fietsen in elkaar zetten en fietsklaar maken voor morgen. Ongeacht het soort verpakking lijken alle fietsen de vlucht goed te hebben doorstaan.

’s Middags stappen we met z’n allen in een aantal tuktuk’s voor een ritje  naar de markt. Het is bijzonder hoe ze door de stad scheuren. En maar toeteren.
De markt is meer een verzameling winkeltjes dan kraampjes. Zoals overal zijn ze ook hier gegroepeerd per soort. Boeken, sariwinkels enzo. We dwalen wat door de straatjes en kijken rond. Het is overal erg druk.

Met de tuktuk terug naar het hotel en vervolgens naar een terras gelopen voor een kop lekkere koffie. We zijn niet de enige die dat vinden en het duurt wel even voordat we zes koffie hebben. Maar de koffie is inderdaad lekker!

’s Avonds hebben we als diner een Indiaas buffet. Keus genoeg en erg lekker.

Lekke band!
Zondag 2-12 Bangelore – Mysore

We hebben eerst een transfer naar Mysore en gaan ‘s middags een stukje fietsen in Mysore.

We bestellen om half 8 het ontbijt, maar dat komt niet door. Uiteindelijk eten we om kwart over acht een paar boterhammetjes die we van Paula en Annet hebben gekregen. Pascal wil om half negen weggaan.
Iedereen staat op tijd klaar en de fietsen gaan het vrachtwagentje in. Voor de fietsers heeft Pascal twee busjes geregeld. Het is maar 140 km naar Mysore. Daar doen we drie over, exclusief theepauze. Ze rijden in India niet zo hard!

Pascal heeft in een zijstraatje een leuk hotel met mooie kamers gevonden. Opfrissen en dan lunchen. Biriani (rijst) en gekruide kipstukjes.
Na de lunch omkleden in fietskleding voor een rondje fietsen, 37 km, om de fietsen te testen.
Het verkeer in de stad is voor ons een grote chaos, maar er lijkt weinig fout te gaan. Pascal heeft een gids geregeld die op de brommer voor ons uitrijdt en verteld over de bezienswaardigheden. We zijn nauwelijks op weg of Ad heeft een lekke band. De band is snel vervangen en we kunnen weer door. Het volgende oponthoud wordt door Mario veroorzaakt. Hij let even niet op en rijdt een man aan. Het kost enige overredingskracht van Pascal om het voorval te sussen, maar we kunnen weer verder. We fietsen naar de Srirangapatnam, de ruïnes van Tipu Sultan’s hoofdstad. Deze stad werd in 1799 door de komst van de Britten verwoest om te kunnen heersen over Zuidelijk India. De ruïnes staan op het grootste van drie eilandjes in de rivier de Cauvery, die via een brug bereikbaar zijn. Op het eiland aangekomen fietsen we om de beschermende wallen heen. We zien de plaats waar sultan Tipu dood is gevonden.
Onderweg bij een stalletje Indiase thee gedronken, melkthee met veel suiker in een klein papieren bekertje.

Het paleis van de maharadja in het centrum van Mysore wordt op zondagavond verlicht tussen zes en zeven uur. Het is vandaag zondag dus gaan we met de tuktuk naar het paleis, een heel kort ritje. Blijkt dat juist vandaag de verlichting niet aangaat. Uit respect voor een belangrijke politicus die afgelopen week is overleden. Daar gaat ons moment!

Het is altijd een verrassing waar Pascal ons brengt voor het eten. Vanavond eten we in het Jungle restaurant, bovenop een luxe hotel. Het is sfeervol ingericht, een beetje donker, en het eten is wederom erg lekker.

Pittig klimmetje!
Maandag 3-12 Mysore 25 km

Om acht uur verzamelen we in fietskleding op het dakterras voor ontbijt. We hebben een mooi uitzicht over de stad en genieten van het zonnetje. Het ontbijt moet van elders komen en om half negen worden de dosa met vulling gebracht. Enige tijd later volgt een soort rijstkoek en de lassie. En als laatste de melkkoffie. Dit is een echt Indiaas ontbijt. Het heeft niet mijn voorkeur, maar het vult wel goed en dat is goed voor het fietsen!

Met een kleine vertraging vertrekken we op de fiets naar Chamundi Hill. Volgens de verhalen heeft de godin Chamundi op deze heuvel het monster Mashihasura vernietigd en daarmee de vrede voor de mensen gebracht. Het is een pittig klimmetje, maar ik kom goed boven (1040 m). Onderweg een mooi uitzicht over Mysore. Bovenop de heuvel staat de 2000 jaar oude Sri Chamun-deswari tempel. Het is druk bij de tempel en gelovigen staan in de rij om de tempel in te gaan. Wij lopen een rondje om de tempel. Ondanks de ligging op de top, hebben we hier niet zo’n mooi uitzicht over Mysore en het is ook een beetje nevelig.
Naast de tempel vormen wij ook een bezienswaardigheid en moeten regelmatig op de foto met Indiërs!

De afdaling duurt veel te kort. We stoppen eert bij het uitzichtpunt voor een foto en rijden dan door naar de Nandi bull. Een monolitische beeld van een stier. Het beeld is 4,8 m hoog en 7,6 m lang. Vanwege een ceremonie staat het beeld in de steigers en is het helemaal versierd met bloemen.

Het is inmiddels lunchtijd als we terug zijn in Mysore en in onze fietskleding gaan we het restaurant binnen voor een thali. Het lunchgerecht in India.

De middag is voor ons en we verkennen Mysore een beetje. Eerst naar het paleis om het bij daglicht te bekijken. Het is van buiten een mooi paleis om te zien. Vervolgens koffie gedronken in een Indiaas hotel. We kregen echte zwarte koffie zonder suiker in glaasjes. Je moest ze aan de bovenkant vastpakken, zo heet was het glas. De koffie kostte 8 rupee per glas, omgerekend 15 eurocent!

’s Avonds eten we op een dakterras. Kip, paneer, groente, naan en rijst. De muggen hadden ook een goede avond, ik was vergeten deet te smeren!

Wilde dieren?!
Dinsdag 4-12 Mysore – Masinagudi 104 km

Pascal heeft een hotel geregeld in Masinagudi, bij het wildpark Mudumalai. Hij is er zelf nog niet geweest en schat dat het 110 km fietsen is. We zullen het zien!

Gezien de ervaring met het ontbijt gisterochtend en de lange fietsdag die voor ons ligt, heeft Pascal een ander ontbijtadres gezocht. Het wordt een ontbijtbuffet in het Jungle restaurant. Om half acht gaan we in fietskleding op de fiets erheen, even ontbijten en om acht uur weer terug naar het hotel om de bagage in het busje te laden. Om half negen vertrekken we richting Bandipur. Eerst een stuk door de stad en daarna wordt het bij vlagen rustiger op de weg. Het toeteren houdt echter nooit op! Een enkele keer moeten we van de weg af als er een bus langs wil!

De theestop is na 25 km in Nanjangud. In een mum van tijd zijn we omgeven door een groep kinderen in schooluniform, maar ook volwassenen komen een kijkje nemen. Wat zijn dat voor rare witte mensen met fietsen!
De rest van de groep volgt op enige afstand. Jan Willem zit in de bus. Hij voelt zich nog steeds niet fit genoeg om te fietsen. Sinds zijn aankomst in India voelt hij zich niet lekker. Beetje grieperig. Wel jammer!

We rijden samen met Jos en Lia verder. We hebben ongeveer hetzelfde fietstempo. Om half 11 zitten we al op 58 km en is het tijd voor een vroege lunch. Nou heb ik met het fietsen toch geen besef van tijd. Als ik trek krijg dan is het etenstijd!
Vlak voor de stop zijn we een heleboel met bloemen en linten versierde ossenkarren gepasseerd. Toen we stopten voor een foto sloegen net een aantal koeien met kar en al op hol. Het leek een wedstrijd, maar dat was het bij nader inzien toch niet.

De karavaan ossenkarren is ons tijdens de lunch gepasseerd, maar als we verder fietsen moeten wij ze weer passeren.
De lunch bestond uit een thali en die is licht verteerbaar. Toch voelen mijn benen bij het opstappen vermoeid aan, wat raar is. Blijkt dat we vals plat hebben!

Het zonnetje komt gelukkig weer door. Voor de lunch regende het een beetje en was het best wel fris. De weg loopt glooiend omhoog naar het wildpark Bandipur. In het wildpark leven tijgers en olifanten en daar fietsen wij doorheen! Overal zien we borden staan dat je niet mag stoppen om foto’s te maken en vooral niet uit de auto mag stappen. Veilig gevoel geeft dat!

Aan de begin van het park is meteen een pittige klim naar 1065 m. Daarna dalen we af tot rond de 920 meter. In het dorpje Bandipur heeft Pascal een drinkstop gepland, maar er zijn geen winkeltjes met drinken. Hij wacht op ons onder een boom, in de gaten gehouden door een aantal apen.
We rijden met z’n vijven verder door het park. Na de lunch heeft Mario zich bij ons aangesloten. Het wildlife valt wat tegen. We zien alleen apen, herten en everzwijnen en olifantenpoep! Het wildpark Bandipur gaat over in Mudumalai, dat in een andere provincie ligt. Alsof de dieren dat weten!

In het dorpje Masinagudi moeten we even de weg vragen naar Safari park vragen. Dat blijkt 3,5 km buiten het dorpje te liggen, ongeveer aan het einde van de bewoonde wereld!
Het is een leuk park en we worden verwacht, dus dat is goed. We hebben nette, ruime bungalows. Lekker want we blijven hier twee nachten.
We zijn na 104 km wel toe aan iets hartigs en bestellen patat en cola. Voor de cola moet iemand op de brommer naar het dorp. Ze waren nog niet zo goed voorbereid. De thee en patat worden gemaakt. In India duurt alles langer dan je verwacht, maar uiteindelijk komt het wel. En daar gaat het om!
Pascal komt 15 minuten na ons aan. Hij heeft in Bandipur gewacht totdat iedereen voorbij was. Langzaamaan komt iedereen binnen. Bill en Vera als laatste omdat ze bij de brug verkeerd zijn gereden. David en Corrie is hetzelfde overkomen, maar die kon de bus eerder achterhalen. Bij de brug hadden mannen gezegd dat en vier fietsers de andere (verkeerde) kant op waren gereden. De bus was er achteraan gereden om ze de goede weg te wijzen. Voor Bill en Vera was het 10 km extra!
De patatjes vinden gretig aftrek!

’s Avonds hebben ze op het park een buffet bereid. Kip, vis, groente, naan en rijst. En een toetje! Alles smaakt lekker. Morgen een rustige dag.

LP dagje!
Woensdag 5-12 Masinagudi

Vandaag staan er drie activiteiten op het programma:

1. Hiking naar de tempel op de top van de heuvel
2. Op de fiets naar riverview
3. Wildparksafari

De dag begint al vroeg met ontbijt om half 8. Ze hebben bananenpannenkoeken gemaakt!

Het is vandaag weer een zonnige dag, wel redelijk wat wind vooral op de top van de heuvel bij de tempel. De gids brengst ons via weilanden naar de tempel op de top. Vanaf daar hebben we een mooi uitzicht over het dal en op de bergen, de Western Ghats. Die moeten we morgen over op de fiets!
Via het dorpje terug naar beneden. In het dorpje drinken we massala thee. Dat is thee met melk en verse kruiden. Erg lekker als het goed wordt bereid.
Wat opvalt is dat het in dit deel van India schoner is dan in het noorden. Doordat het vaker regent is het hier groener, maar er licht ook nauwelijks vuil langs de weg en de mensen zien er schoon en netjes uit.

Na de thee lopen we terug naar het Safaripark en hebben vrij tot de lunch om 12 uur. Ook die is weer prima verzorgt, vooral groenten en rijst.
Na de lunch omkleden in fietskleding voor een fietstochtje van 8 km naar de river viewpoint. Het is wel aardig. Er schijnt wild te zitten, maar alleen niet vandaag. In Masinagudi een theestop. Massala thee met een versnapering. Veel tijd om te zitten hebben we niet want om drie uur gaan we op wildsafari. Snel op de fiets terug naar het hotel en omkleden voor de wildsafari. De kans dat we wat zien is nihil, maar wie weet hebben we geluk!
Met jeeps gaan we terug naar de brug over de rivier en daar stappen we over op een bus, die ons door het park rijdt. We zien alleen herten en een olifantenkarkas, verder niets. Je kan ook niet alles hebben!

Aangezien het vandaag 5 december is hebben Corrie en David en wij ieder een zak kruidnoten meegenomen. Onder het genot van een kopje thee en koffie maken we de zak kruidnoten soldaat.

De activiteiten zijn nog niet ten einde. Om half zeven moeten we naar het kampvuur toe dat speciaal voor ons wordt aangestoken. De stoelen staan al klaar en de muziek ook. Bij het vuur krijgen we een kop tomatensoep en een soort souffle’s. Het heeft wel wat!
Als om half acht het vuur bijna uit is, gaan we terug naar het restaurant waar het buffet op ons wacht. Groenten, gewone en gekruide kip, rijst en naan. En een zoet maar ondefinieerbaar toetje.

‘Chocolade’ berg!
Donderdag 6-12 Masinagudi – Ooty 30 km

Vandaag maar 30 km, maar we gaan van 970 naar 2400 meter over ongeveer 12 km. Dat is dus best wel steil!

Zoals elke dag loopt de wekker om 7 uur af. Fietskleding aan en de rest in de tassen, gereed voor vertrek. Het ontbijt staat gepland om haf 8, maar zoals verwacht wordt dat 8 uur. Iedereen eet snel en om half 9 stappen we op de fiets.
Eerst terug naar de hoofdweg en dan richting Ooty. We fietsen samen met Jos en Lia. De weg loopt de eerste 10 km glooiend omhoog. Na een korte afdaling begint bij 12 km de klim meteen heel erg steil. Oke, dat belooft wat. We moeten 36 haarspeldbochten nemen alvorens de top te bereiken. Op de borden wordt het aantal nog te nemen bochten vermeld. Het is meestal behoorlijk steil en we vorderen maar langzaam. Elke paar kilometer even stoppen om bij te trekken en op Jos en Lia te wachten die iets achter ons fietsen. Ze moeten voor het eerst de kleinste versnelling van hun rohloffnaaf gebruiken.
Soms is het zo steil, dat je bijna van je fiets valt en dan moeten we een stukje lopen.

Na bocht 11 is een theetentje, waar we met z’n vieren thee drinken. We zijn er ook echt aan toe! En weer verder. Nog 10 bochten te gaan!
Als we opstappen lijkt het wel of we pap in onze benen hebben, maar langzaam gaat het beter. Tussen bocht 7 en 6 is het echt te steil en moeten we een stukje lopen. Eindelijk is daar bocht 1, maar helaas gaat de weg nog steeds omhoog. Op 2400 m zijn we op de top. We hebben het gehaald! Het is nu nog 8 km naar Ooty, maar dat is niet meer zoveel klimmen.
Het uitzicht tijdens de klim is wel heel erg mooi geweest. In de verte lag het dal. Op 1500 m reden we boven de wolken en hebben we geen uitzicht meer. Later trekt het weer open en zien we het dal weer. Het wordt wel steeds frisser op weg naar de top.

De weg naar Ooty is glooiend. We moeten naar het centrum en dat is toch een paar km verder. Uiteindelijk staan we op Charing Cross, maar kunnen het 7 Garden restaurant niet zo snel vinden. Gelukkig hebben we Pascal’s nummer en blijkt hij vlak bij te staan. We zijn uiteindelijk om 12.50 uur binnen. Pascal heeft al cappucino, cola en stukken chocolade geregeld. Het was mij al opgevallen dat je hier in alle winkels allerlei soorten chocolade liggen. Laat ik tijdens de klim nou gedacht hebben aan chocolade!

Een kwartiertje later komen Jos en Lia aan. Ook zij zijn blij dat ze er zijn. We zitten net aan de pizza als Mario arriveert en vlak daarna de auto’s met de bagage en de overige fietsers. Zij zijn allemaal ingestapt, sommige aan het begin van de klim, andere een aantal km onder de top.
Zelfs Pascal vond het een zware klim. Zelfs zwaarder dan de cols van de buitencategorie in de Tour de France. Dit was er een van de buiten buitencategorie met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 10%. Volgens David en Corrie was een stuk zelfs 20%. Was ik blij dat ik op de mountainbike was met bergverzet. Nu kwam ik tenminste boven.

Na een niet al te warme douche zijn we met jos en Lia Ooty gaan verkennen. Het is een toeristisch plaatsje maar wifi is nog niet echt ingeburgerd. Ik koop twee mooie (pashmina) sjaals voor 400 rupee.
We hebben onderweg coffee day gezien en daar hebben ze lekker koffie, maar daarvoor moeten we een stuk bergop lopen en daar hebben we even geen zin meer in. Dan maar koffie bij het restaurant waar we aankwamen. Daar was de koffie ook goed. Een ober brengt ons naar een internetcafe waar ze ook wifi hebben. Kunnen we even facebook bijwerken en mailtjes sturen. Is iedereen weer op de hoogte.

Het is inmiddels vijf uur als we weer terug op de kamer zijn. Even bijtrekken van de vermoeiende dag.
Het is hier aanmerkelijk koeler en een fleecevest is geen overbodige luxe.

Lange afdaling!
Vrijdag 7-12 Ooty – Nilambur 101 km

Het dagelijkse ritueel. 7 uur opstaan, wassen, aankleden en tassen inpakken en om half 8 ontbijt. Vanochtend hebben we sandwiches met tomaat en komkommer, gewoon en geroosterd.

Om half negen stappen we weer op de fiets. Vandaag start ik met een lange broek en een jasje. Het is nog fris boven. We fietsen gezamenlijk de  eerste 8 km terug naar de splitsing in het dorpje Thalaikundha en slaan dan linksaf naar Gudalur. Vanaf hier kan iedereen weer zijn eigen tempo rijden. Zoals altijd rijden wij samen met Jos en Lia.
De weg gaat op en neer, soms best wel pittig omhoog. Maar uiteindelijk komt er een afdaling van 35 km naar Gundalur. Het is niet een beetje freewheelen. Je moet goed op de weg letten vanwege de vele bochten en gaten, maar het gaat bijna vanzelf. We rijden door Mukurthi National Park. Het is een prachtige route. Onderweg komen we de fietsers van Exodus tegen. Wij rijden ongeveer dezelfde route als zij rijden, afhankelijk van wat Pascal bedenkt. Het is een internationale groep met twee lokale gidsen. Ze vragen zich af hoe wij de weg kunnen vinden zonder duidelijk omschreven route. Tot op heden gaat het prima. Daarbij is het voor Pascal ook de eerste keer dat hij de route rijdt, dus hij kan ons ook niet meer informatie verschaffen. In Bangelore hebben we per stel kaarten van de regio gekregen en dat moet voldoende zijn. En dat is het ook. Het bijzondere is wel dat als je drie verschillende kaarten naast elkaar legt je ook verschillende afstanden en wegen krijgt. Heel bijzonder!

De laatste kilometers voor Gudalur gaan door een bos met enorme hoge bomen. Ze zijn echt onvoorstelbaar hoog en ook heel erg recht.

Pascal zit in een bocht bij een theetentje op ons te wachten. We drinken thee en fris en wachten op de anderen. Dat duurt wel even, maar in het zonnetje zitten we best. De lange broek en het jasje kunnen inmiddels uit. We zijn behoorlijk wat meters afgedaald en het is hier aanzienlijk warmer dan in Ooty.

Gudalur rijden we met z’n allen uit en dan gaat ieder weer zijn eigen gang. Jos, Lia, Ad en ik rijden in een lekker tempo door. Het blijft dalen en het fietsen gaat erg makkelijk. We rijden eerst door theeplantages en later door het bos. De weg is hier erg slecht met veel gaten en grove stenen.
In Vakuzavak is de lunchstop. Het is dan nog 20 km naar Nilambur. We moeten nu wel trappen, maar het gaat nog steeds gemakkelijk. In Nilambur aangekomen wacht Pascal ons op bij een theetentje. Wij blijven daar thee drinken en op de anderen wachten, terwijl Pascal een hotel gaat zoeken.
Als Pascal terug komt is iedereen binnen. Hij heeft een vier-sterren hotel gevonden, iets buiten de stad. Weer op de fiets voor de laatste kilometers voor vandaag.
Het is inderdaad een mooi hotel met mooie kamers. Het ziet er nog redelijk nieuw uit. Helaas geen warme douche, maar wel airco op de kamer en dat is geen luxe bij 35 graden. Ik ben er inmiddels achter gekomen dat je ’s ochtends wel warm water hebt, maar vrijwel nooit ’s middags. En dan wil je juist het stof en vuil van de dag eraf douchen.

Voor het diner moeten we een stukje langs de weg lopen. Dat is niet echt prettig in het donker. Er is geen stoep en het verkeer schiet langs je heen. Het eten is zoals gebruikelijk prima en dat maakt de dag weer compleet.

Morgen naar Guruvayur, rond de 100 km.

Wagen volgeladen met…
Zaterdag 8-12 Nilambur – Guruvayur 94 km

Om half 8 verzamelen we voor het ontbijt in het hotel. Ze hebben wat opstartproblemen maar om 7:50 uur hebben we dan toch ontbijt, bestaande uit een omelet en geroosterde boterhammetjes. Er gaan twee boterhammetjes in één Hollandse boterham, zo klein zijn ze.

Om half negen is alle bagage ingeladen en nemen we afscheid van Jan-Willem. Hij gaat terug naar huis, want hij wordt maar niet beter. Hij is sinds het begin van de reis ziek en heeft nog geen dag kunnen fietsen. En elke dag in de bus is niet wat je je voorstelt bij een fietsvakantie. Wel jammer!

Er zijn twee mogelijke routes naar Guruvayur. Een route loopt via een grote stad en dat belooft veel verkeer en de andere route via Perinthalmanna lijkt rustiger, maar daarvan is het de vraag of we afslag kunnen vinden. We hebben ons voor niets ongerust gemaakt, want bij de afslag staat zelfs Guruvayur al vermeld!

Eerst rijdt Pascal alleen op kop. Later haken Mario, Jos, Lia, Ad en ik aan en rijden we in een lekker tempo naar Perinthalamanna. We zijn er al om kwart over tien en hebben er dan 33 km opzitten. Het is in en rond de plaatsjes druk met verkeer, verder is het redelijk rustig op de weg (voor Indiase begrippen). Vandaag is het een beetje bewolkt en daardoor niet zo extreem warm.

Even uitrusten met een kopje zoete thee en zoetigheid. In India is zoetigheid ook echt heel erg zoet! Nadat de andere fietsers ook zijn voorzien van drinken en zoetigheid, fietst Pascal door naar Pallambi voor de lunch. Wij moeten nog even op de foto voor het lokale suffertje en gaan dan ook weer door.

We moeten nu goed op de borden letten en soms ook de weg vragen, want het is niet altijd even duidelijk hoe we moeten rijden. Op een lastig punt staat Pascal al op ons te wachten en enige navraag leert dat het nog maar 55 km naar Guruvayur is en 22 km naar Pallambi. Dat valt weer mee. We hadden verwacht ruim boven de 100 km uit te komen!

We rijden rustig verder en worden na enige tijd weer door Pascal ingehaald. Iedereen is nu de goede richting op gestuurd. Het fietsen gaat soepel en het is een mooi stuk. Glooiend met af en toe een plaatsje. Pallambi is een drukke plaats en we moeten goed opletten in het verkeer. Daardoor missen we bijna Pascal’s omgekeerde fiets, het teken dat we daar moeten stoppen! Gelukkig ziet Pascal ons en slaakt een kreet. Op dat moment wijst ook de verkeersagent ons Pascal’s fiets aan. Tijd voor de lunch! Daar zijn we wel aan toe na ruim 50 km. Pascal haalt verderop frisdrank want dat hebben ze niet. Wel rijst met sausjes.
Van Bill, Vera en David horen we dat zij de laatste ziin. De dames reden voor hun uit en hebben blijkbaar Pascal’s fiets gemist en zijn doorgereden. Wij zijn al klaar met eten en Ad stapt op de fiets om de dames op te pikken. Wij zullen later volgen.

Mario, Jos, Lia en ik rijden samen verder. Een aantal kilometers verder  komen we Paula, Corrie en Joke tegen. Corrie voelt zich niet lekker. Te weinig gegeten en ook nog de lunch gemist. Jos gaat op zoek naar een restaurantje voor de dames. Het dorpje heeft slechts een restaurantje en daar fietsen we met z’n allen naar toe. Net op dat moment komt Pascal eraan en hij regelt het verder.

Wij fietsen door in de hoop Ad op te pikken. Hij is achter Annet aangefietst. Zij reed voor de dames uit. We komen ze tegen in Challisseri, op 10 km van Pallambi. Annet heeft net koekjes als lunch ingeslagen. Het is dan nog 23 km naar Guruvayur. Annet besluit door te fietsen en Ad en Mario blijven bij haar in de buurt.
Jos, Lia en ik rijden rustig door en stoppen af en toe voor een foto en mandarijnen, die zijn hier erg lekker.

Om 15.00 uur zijn we in Guruvayur waar Pascal ons opwacht. Zoals gebruikelijk moeten wij de anderen opwachten terwijl Pascal op zoek gaat naar een hotel. Na de lunch zijn alleen David, Bill en Vera doorgefietst. De rest van de fietsers is in de bus gestapt. Iedereen is net binnen als Pascal terugkomt. Hij heeft een hotel gevonden, maar we moeten wel snel daarheen anders zijn de kamers misschien al weer vergeven. Iedereen snel in de bus en op de fiets. Bill stapt ook in de bus en Ad neemt de tandem en Pascal neemt Ad’s fiets aan de hand mee. Gelukkig is het niet ver en zijn de kamers nog beschikbaar. Wij hebben een kamer met drie naast elkaar staande bedden. Daardoor blijft er verder niet veel ruimte over! Geen douche, maar wel warm water om mee te mandiën. Ook goed.
Het hotel was niet helemaal voorbereid op z’n invasie. Het beddengoed was niet compleet en ook de handdoeken moesten nog uitgedeeld worden. Uiteindelijk had iedereen alles.
Nadat we ons hebben opgefrist zijn we samen met Jos en Lia de stad gaan verkennen. Op zoek naar wifi of een internetcafé. Het eerste kennen ze niet, zelfs niet in het duurste hotel van de stad, maar een internetcafé kennen ze wel.

Het is druk in de stad met pelgrims, mannen met zwarte sarongs en ontbloot bovenlijf. Guruvayur is een van de meest heilige en populaire pelgrims plaats in India. Bij de Guruvayur tempel, gewijd aan Krishna, zien we bij toeval een olifant voorbij komen. Als we de olifant met berijder volgen, blijken er al meer olifanten te staan. Ze komen van Anakotta, waar de olifanten sanctuary is. De olifanten zijn eigendom van de tempel en worden gebruikt in processies en worden daarvoor versierd.

Pascal heeft weer een goed restaurant weten te vinden. Lekker eten. Krokante kip, vis, ei en garnalen. Allemaal erg lekker!

Olifanten en strand!
Zondag 9-12 Guruvayur

Vandaag hebben we een vrije dag en ontbijten pas om half 9 in het hotel vlakbij. Dosa met sausjes.

We gaan met z’n allen eerst naar de olifanten sanctuary. Volgens de beschrijving staan daar ruim 60 olifanten. De sanctuary is eigendom van de tempel in Guruvayur en de olifanten zijn giften aan de tempel. Het is de enige tempel in India die zoveel olifanten heeft. De olifanten zijn erg populair in processies en  andere tempels huren daarom de olifanten voor deze festiviteiten. Alle olifanten hebben een naam en eigen verzorgers.
Het is 3 km fietsen naar de sanctuary, we rijden er in eerste instantie zo voorbij. Tja, het ligt ook aan de rechterkant van de weg en ze rijden hier links. Evengoed was het niet te missen, maar toch.
De olifanten staan elk op een eigen plek lekker te eten, te spelen of worden gewassen en geschrobd. Dat vinden de olifanten erg lekker!
We lopen een rondje over het park en maken foto’s van de olifanten. Niet alleen de olifanten zijn een bezienswaardigheid, ook wij. We moeten weer met verschillende mensen op de foto.

Na het rondje olifanten fietsen we naar het strand van Chavakkad op ongeveer 5 km van Guruvayur. Als we er aankomen lijkt het nog niet zo druk, maar als de meeste van ons het water ingaan, blijken er toch wel veel Indiërs aan het strand. Ook voor hun is het zondag, een mooie dag voor een uitje naar het strand met de hele familie.
Wij vallen altijd op tussen de Indiërs, maar in badkleding helemaal. De Indiase jongens gaan nog wel in zwembroek het water in, maar de vrouwen gaan volledig gekleed het water in. Of alleen met hun voeten, tot ze door een onverwachte hoge golf verrast worden en hun sari’s nat worden!

Als iedereen is uitgezwommen gaat Pascal met Mario, Jos, Lia, Ad en mij nog een stukje fietsen. Eerst richting Ponnani, maar als dat te saai wordt gaan we het platteland op. Het is uiteindelijk een erge mooie route langs rijstvelden, dorpjes en mooie, grote huizen naar Kunnamkulam. Daar eten we thali en fietsen terug naar het hotel. Een mooi rondje van 30 km, net lekker voor een rustdag. Het is half drie als we terug zijn in het hotel.
Het is een warme dag, dus we rusten even wat uit en gaan om half vijf weer met z’n vieren op pad.
Het is nog steeds heel erg druk bij de tempel. De pelgrims lopen nog steeds af en aan. De pelgrims staan uren in de rij om de tempel te bezoeken.
Op naar de koffiecorner voor een kopje koffie met iets lekkers. Hier kunnen we even rustig zitten.

’s Avonds eten we in een heel luxe restaurant. Het eten smaakt goed, maar de koffie kan je beter niet nemen, want die is erg slap. Black tea is een betere keus.

In het hotel is het even wachten op de was. Gelukkig is al het wasgoed er en ook zo goed als droog. Wat nog vochtig is droogt vannacht wel. De rest in de tassen pakken, want morgen fietsen we naar Kochi.

Drie bruggen te ver!
Maandag 10-12 Guruvayur – Fort Kochi 88 km

We zitten om half negen weer op de fiets. Vanuit Chavakkad loopt de hoofdweg naar Kochi, maar we weten inmiddels dat deze erg druk is. Pascal wil liever een rustiger weg nemen, maar die weet de chauffeur van de bagagebus niet en zo komen we toch op de hoofdweg terecht.
Het is met name druk met verkeer in en rond plaatsen, daarbuiten valt het wel mee. We moeten wel achter elkaar fietsen. Het gevaarlijkst zijn de bussen die je inhalen en dan plotseling voor je neus stoppen en de tuktuks die alle kanten opschieten.

Het is lekker koel om te fietsen en het gaat lekker, ondanks het verkeer. Na 33 km is de theestop. Een aantal kilometers verderop wijst de chauffeur van het busje ons naar een rustige weg en die volgen we. De weg kronkelt door de dorpjes. De lunch is bij Fried Chicken de Indiase variant van KFC. Lekker patatjes en kip gegeten! Even iets anders dan rijst of thali.

Vanaf de lunch is het nog zo’n 25 km tot de ferry. Alleen wijst de chauffeur ons de weg naar de ferry van Ernakulam in de plaats van de ferry naar Fort Kochi. We fietsen drie bruggen over naar Ernakulam en dan worden we aan het einde opgewacht door de chauffeur en ook Pascal komt net aanfietsen. We moeten dezelfde drie bruggen terug fietsen om bij de ferry naar Fort Kochi te komen. In totaal 5 km extra. Ondanks onze extra kilometers zijn we toch nog voor de rest van de groep bij de ferry.
Voor 5 rupee per persoon kunnen we met de ferry naar Fort Kochi. Pascal zet ons bij een restaurantje af en gaat zelf op zoek naar een hotel voor twee nachten. Het valt op dat hier weer veel toeristen zijn. In de meeste plaatsen waar we komen zijn alleen Indiase toeristen.

Pascal heeft met enige moeite voldoende kamers gevonden. Helaas niet in één hotel, maar wel dicht bij elkaar in de buurt. Jos en Lia en Ad en ik hebben kamers in het ene hotel. Pascal en Mario zitten in het hotel tegenover ons. We hebben een lekkere kamer, helaas is de douche wat gammel.
Boven ons hotel zit Coffee Day, een keten waar ze lekkere koffie hebben. Dus nadat we ons hebben opgefrist is dat onze eerste stop. Cappucino met chocoladetaart! Dat hebben we wel verdiend na de 88 km van vandaag. Je moet alleen wel geduld hebben, want het duurt wel lang voordat je bestelling klaar is, maar we hebben het er graag voor over.
Na de koffie wat door Kochi gelopen. Het is hier echt toeristisch, veel souvenirwinkeltjes en je wordt ook veel aangesproken door tuktukrijders. Ze hebben hier bij verschillende restaurantjes wel weer wifi!

’s Avonds eten we in het restaurant tegenover. Indiaas en pasta voor de afwisseling.

Vrije dag!
Dinsdag 11-12 Fort Kochi

Ondanks dat het een vrije dag is ontbijten we toch met z’n allen. Wel zo gezellig. Daarna gaat iedereen zijn eigen programma volgen. Wij gaan Kochi samen met Mario, Jos en Lia verkennen.
De haven schijnt een bezienswaardigheid te zijn. Hier vissen ze met Chinese vissersnetten. Aan een stellage is een net gebonden en met contragewichten laten ze het net in het water zakken. Na enige tijd halen ze het net weer op en hopen dat er visjes in zitten. Dat is meestal niet het geval. Er zijn veel mannen nodig om het systeem te bedienen. Dan moet je toch wel wat vangen om er een inkomen uit te halen.
Langs de haven wordt ook allemaal verse vis gekocht. Deze is op zee gevangen. De meest bijzondere vissen liggen er voor de verkoop. Je kan je gekochte vis ook meteen laten bereiden bij het restaurantje bij de haven. Tien uur is niet echt een tijdstip voor gebakken vis. Misschien later.

We lopen richting Fort Holland. Onderweg komen we langs een wagen met zakken rijst die net wordt geleegd. De mannen lopen met twee zakken rijst op hun hoofd van de vrachtwagen naar de opslag. Ad en Jos willen dat ook wel eens proberen met één zak (50 kg). Dat valt nog niet mee als je het niet gewend bent!

Het Fort Holland heet zo omdat het door de Nederlanders is gerenoveerd, maar oorspronkelijk is het door de Portugezen en Engelsen gebouwd. Nu is het een museum dat de geschiedenis van Kochi beschrijft. Het is wel leuk om door het museum te lopen.

Het is inmiddels lunchtijd en we hebben de koffie ook al overgeslagen, dus gaan we met de tuktuk terug naar het hotel voor koffie en de lunch bij Coffee Day. De keuze in sandwiches is wat beperkt bij Coffee Day dus na de koffie gaan we elders sandwiches eten. Het wordt de Indiase versie van een sandwich. Het smaakt wel goed, maar ziet er anders uit dan verwacht.

Ad blijft op de kamer, terwijl Jos, Lia en ik met de tuktuk naar de Joodse Synagoge gaan. Dit is duidelijk het echte toeristische deel van Kochi. Overal winkeltjes met verkopers die je in half Duits en Nederlands aanroepen om vooral in hun winkel te komen kijken. Ze trekken je nog net niet hun winkel in. Bij een paar winkeltjes gekeken, maar we hebben al gauw genoeg van de opdringerigheid!
In een antiekwinkel zien we een longboat liggen waar wel 100 roeiers in kunnen. De boot neemt de hele lengte van de winkel in beslag! Vroeger werden er wedstrijden mee gevaren.

Een tuktuk brengt ons terug naar het hotel. Elke tuktuk heeft weer een andere route naar het hotel. Het is weer koffietijd. Ad opgehaald en tijdens de koffie prijs van een souvenir besproken. Helaas leiden de onderhandelingen niet tot een aankoop. De verkoopster zakt nauwelijks in de prijs. Een ander winkeltje blijkt van dezelfde eigenaar te zijn, dus ook daar lukt het niet.

Pascal brengt ons ’s avonds naar hét visrestaurant van Kochi. Er staan mensen in de rij om een plaatsje te bemachtigen. Pascal heeft gereserveerd, dus wij kunnen doorlopen. Er zijn allerlei visgerechten, erg lekker. Voor Ad is er kip met rijst.

Lang leve de GPS!
Woensdag 12-12 Kochi – Alleppey (Alappuzha) 64 km

Het is maar 64 km naar Alleppey, dus ontbijten we om half 9. Eerder zou ook niet lukken in het hotel. Dan zijn ze nog niet opgestart!
We stappen om half 10 op de fiets en fietsen over de kustweg naar Alleppey. Ondanks dat deze weg rustiger is dan de hoofdweg, blijft het goed opletten in de dorpjes. Ze onderschatten onze snelheid.
Na 35 km hebben we een drinkstop. Het ligt net over de brug en is wel een leuk stekje. Na een tijdje komt de rest van de groep aan. Wij fietsen alvast verder, daarbij nemen we de verkeerde afslag en komen op de hoofdweg uit. Dankzij de GPS van Ad komen we toch weer op de strandweg uit, vlak voor de andere fietsers. Zij hebben wel de goede weg genomen, maar deze was niet geasfalteerd! Hebben we achteraf toch de goede weg genomen!

Samen met Pascal komen we aan in Alleppey. Hij zet ons op een strategische plek om op de anderen te wachten en zelf gaat hij weer op zoek naar een lunchplek en een hotel. De lunchplek heeft Pascal snel gevonden. Jos fietst met Pascal mee, zodat we weten waar we naar toe moeten. Een hotel moet Pascal nog even zoeken.
Na enige tijd komt de hele groep aan, alleen Bert en Joke missen. Ze zijn de verkeerde kant op gestuurd! Gelukkig komen ze Pascal tegen en komen ze ook bij het restaurant aan, waar behalve Jos en Ad iedereen al is. Jos en Ad zijn achtergebleven om Bert en Joke op te vangen, maar dat is niet meer nodig. Gauw Ad opgebeld en even later komen zij ook bij het restaurant. Het is er erg druk en we kunnen maar lastig een plekje vinden. Als Pascal komt wordt het probleem al snel opgelost. Het is inmiddels half drie. Ad gaat met Pascal mee naar het hotel om de bagage uit te laden. Het eten van Pascal wordt ingepakt en dat neemt ie later mee.

Als iedereen heeft gegeten gaan we op de fiets naar het hotel. Het is een mooi drie sterren hotel. De kamers zien er ook goed uit.

Samen met Jos en Lia op zoek naar een koffietent met goede koffie. Helaas geen Coffee Day dus moeten we het met de lokale variant stellen. Dus Indiase koffie, maar wel met iets lekkers.
Alleppey wordt ook wel ‘het Venetië van het Oosten’ genoemd, vanwege de vele kanalen. Het schijnt een toeristisch centrum te zijn, maar dat zien we niet terug in het straatbeeld. Alleen het gebruikelijke beeld van veel drukte en veel getoeter.

’s Avonds hebben we buffet in het hotel. Smaakt prima.

Houseboat!
Donderdag 13-12 Alleppey

Alleppey staat bekend om zijn ‘backwaters’ excursies. De backwaters zijn een netwerk van kanalen, rivieren en meren van ruim 900 km, die zich uitstrekt over de gehele provincie Kerala. De excursies worden met een kettuvallam uitgevoerd. Dit waren vroeger boten waarop rijst werd vervoerd, maar zijn nu omgebouwd tot drijvende hotels die van alle gemakken zijn voorzien.

De ochtend hebben we vrij, want we vertrekken om half twaalf naar de boot voor onze backwater experience.
De fietsen blijven in het hotel, maar de bagage en wij moeten in een busje naar de boot. Het kost enige moeite om alle bagage en de mensen erin te krijgen. Pascal en Mario gaan met een tuktuk, want ze passen niet meer in het busje. De boot ziet er anders uit dan we verwachten, maar dat komt omdat deze boot ons naar de kettuvallam brengt. De bagage vanuit de bus op de boot gestapeld.
Het is een klein stukje varen door het kanaal naar het meer waar allemaal kettuvallam liggen te wachten. Wij hebben er twee. Op de kleinste boor met twee slaapkamers gaan Pascal, Mario, Annet en Paula. Op de boot met vijf kamers gaat de rest. Alle bagage weer vanuit de kleine boot naar de kettuvallam gesjouwd. Onze boot heeft beneden drie kamers en boven twee kamers en een eetzaal. Het ziet er netjes uit.

Beneden is ook een open ruimte om te zitten. De banken en stoelen zijn niet echt comfortabel. Een beetje veel doorgezeten!
We varen eerst door een kanaal en komen uiteindelijk op een groot meer uit. Overal zien we kettuvallam varen. Op de meeste zitten Indiase toeristen die vrolijk zwaaien als ze ons passeren. Verder is de tocht nog een beetje saai. Veel water en weinig bezienswaardig.
Ondertussen is de lunch bereid en leggen we aan een strookje land aan. Het is een punt waar veel boten de lunch serveren. We kunnen in de eetzaal boven lunchen. De kok heeft zijn best gedaan.

Na de lunch varen we verder door kanalen en daar is meer te zien. We zien rijstvelden en mensen die in de rivier wassen, de afwas doen enzo.
Tegen vijf leggen we aan op de plaats waar we vannacht zullen overnachten. Als de andere boot ook is aangemeerd stappen we over in een kleinere boot en varen door de klongs. Hier zie jet het dorpsleven van dichtbij. Het is bijna kerstmis en overal zie je verlichtte stervormige lampions. Het ziet er heel sfeervol uit.
In het donker varen we terug naar de boten in afwachting van het diner. Dat is iets minder dan vanmiddag. Bij een winkeltje hebben een aantal grote garnalen gekocht en die heeft de kok bereid. Dat is niet geheel volgens verwachting gebeurt!

Na het diner stappen de anderen op onze boot en zitten we wat te keuvelen. Dat is nog best lastig, want er is een of andere dienst aan de gang en die galmt goed over het water.

Een jarige!
Vrijdag 14-12 Alleppey – Kollam 84 km

Na een goede nachtrust zijn we om 7 uur weer op. De imam heeft ons om vijf uur al gewekt, maar nog even blijven liggen.
Het ontbijt bestaat uit toast, omelet en fruit. Dat smaakt prima.
Na het ontbijt varen we terug naar Alleppey. Waar we om ongeveer negen uur zijn. Daar de omgekeerde routine van gisteren. Eerst alle bagage op de kleine boot laden, naar Alleppey centrum varen en dan alle bagage overhevelen naar het busje. Dat brengt ons naar het hotel en daar gaat alle bagage van het busje over in een grote auto.
Om tien uur is alles en iedereen gereed voor vertrek. We moeten weer over de hoofdweg naar Kollam. Pascal heeft het nog gevraagd, maar er is geen andere optie!

Op zich is de weg niet drukker dan anders, maar het blijft vervelend fietsen. We fietsen weer met Jos en Lia. Dat bevalt goed.
In Haripad, na ongeveer 35 km, is het tijd voor een theestop. Daarna weer verder op weg naar de lunch. Verdwalen kunnen we niet. Het is alsmaar de weg volgen, maar is plaatsen moet je toch nog wel goed op de borden letten.
Het is een warme dag en we hebben voornamelijk dorst! Wel een beetje gegeten, maar ik had niet echt trek.

Kollam is een drukke stad met heel hectisch verkeer. We moeten de stad een heel eind inrijden voordat we een plek vinden om op Pascal te wachten. Hij ziet ons gelukkig staan en we spreken af om bij het winkeltje aan de overkant op de andere fietsers te wachten. Dan kan Pascal op zoek naar een hotel aan het strand. Pascal is de verkeersdrukte ook wel even zat.
Na enige tijd komt de hele groep tegelijkertijd aan en plunderen we de koelkast. Iedereen heeft dorst! Even later komt Pascal terug met goed nieuws. Hij heeft een mooi hotel aan het strand gevonden en alle kamers hebben zeezicht! We moeten nog een stukje door de drukke stad fietsen, maar het hotel is niet ver. En inderdaad, alle kamers hebben uitzicht op het strand!

Aan het eind van de middag is het druk op het strand met groepjes mannen. Ze zitten te kaarten en te gokken. Er zijn maar weinig mensen in de zee. Dat is te gevaarlijk hier. Er staat een erge sterke onderstroming en de golven komen ook hard aan. Jos heeft het uitgeprobeerd en zei dat het te gevaarlijk was.

’s Avonds eten we in het hotel. Een lopend buffet met heel veel keus. Er is een aparte toetjes tafel en iedereen neemt daar wel iets (of meer) van.

Gemist sms-je
Zaterdag 15-12 Kollam – Kovalam – Varkala 155 km

Vandaag is onze laatste fietsdag. We hebben twee optie om te overnachten. In Varkala op nog geen 40 km van Kollam of in Kovalam op 85 km en dichterbij het vliegveld. Pascal kiest voor Kovalam. Het vertrek verloopt wat chaotisch. doordat de auto voor de bagage er niet is. Uiteindelijk heeft Pascal iets geregeld via het hotel en fietsen we om 10 uur weer naar de hoofdweg. Na 23 km komt er een afslag naar de kust, richting Varkala en kunnen we van de hoofdweg af.
Pascal rijdt voor ons, maar op de afslag naar Varkala zien we hem niet staan. We weten niet precies of hij op ons zou staan wachten of direct naar Varkala zou fietsen en ons daar opwachten. We gaan uit van het laatste en rijden naar Varkala. De weg naar de kust is inderdaad veel rustiger en mooier. We komen ook nog een werkolifant tegen met palmtakken in z’n slurf gekruld. Heel bijzonder om zo te zien.

We zijn om half 12 in Varkala, dat erg druk is. Hoe moeten we Pascal hier vinden? We besluiten even te pauzeren en dan verder te rijden. We hebben op de kaart gekeken hoe we verder langs een strandweg kunnen en gaan die te volgen. Pascal zien we dan wel in Kosavam!

De strandweg is erg mooi, maar we nemen een verkeerde afslag en komen na 20 km toch weer op de hoofdweg uit. Het is dan nog 38 km naar Kovalam. We besluiten toch maar door te fietsen langs de hoofdweg, ondanks de verkeersdrukte. Daar zijn we inmiddels wel aan gewend.
Het is inmiddels lunchtijd en tot onze grote vreugde is er een Coffee Day bij een benzinestation. Nou, een lekkere kop koffie lusten we wel en ze hebben ook sandwiches! We zitten net als Ad een sms krijgt van Pascal. Het adres van het hotel. We verbazen ons er nog wel over dat hij om half 2 al in Kovalam is, maar misschien heeft hij het adres van iemand gekregen. We antwoorden ‘OK’ en fietsen na de lunch verder naar Kovalam.

De weg naar Kovalam is redelijk heuvelachtig. Ik noem het de zevenheuvelenroute, maar om drie uur zijn we in Kovalam. We hebben er dan 95 km opzitten. Het hotel is bij de klif, dus daar fietsen we heen. Navraag leert dat verderop de klif een groep fietsers zit. Daarvoor moeten we wel een aantal trappen op. Hup fiets op de schouder en lopen maar. Helaas, geen hotel te vinden met de naam die wij zoeken. Trappen aan de andere kant weer af en uiteindelijk Pascal maar gebeld. Blijkt het hotel is Varkala te staan! Oeps, dat hadden we niet begrepen. Dus terug naar Varkala. Pascal adviseert ons een busje ofzo te nemen, maar vier fietsen in een busje is niet eenvoudig. Na een mislukte poging besluiten we terug te fietsen. Het is dan nog zo’n 50 km en het is inmiddels vier uur. Om zes uur wordt het donker, dus we moeten nog stevig doorfietsen. Opnieuw de zeven heuvels over.
Onderweg een korte mandarijnen stop en water ingeslagen. En weer verder. We komen ook nog in de avondspits terecht. We friemelen ons door het verkeer. Door de drukte moeten we elkaar goed in de gaten houden, want er ontstaat zo een gat als je een bus tegenhebt.

De laatste 15 km zijn we van de hoofdweg af, maar het begint al schemerig te worden. In Varkala beach gevraagd naar het hotel. We moeten omhoog, de klif op. Pascal voor de zekerheid gebeld, zodat we niet onnodig omhoog fietsen. Maar gelukkig zijn we er bijna. Jet is inmiddels donker en alleen Jos en Lia hebben verlichting op hun fiets. Pascal staat ons al op te wachten en heeft cola en chips klaarstaan! Hij is blij dat we er zijn en wij ook.
Dan horen we hoe de verwarring is ontstaan. Pascal had al eerder een sms gestuurd met het bericht dat we in Varkala moesten blijven, maar die hebben wij nooit gezien. Ad had ‘m wel ontvangen. Pascal moest improviseren omdat de bestuurder van de bagageauto niet te vertrouwen was. Daardoor was hij naar Varkala gegaan en daar gebleven, ondanks het eerdere plan.

Een douche genomen, we zijn zwart van het stof!
Het was een enerverende dag, maar we hebben ‘m goed doorstaan. Ik ben blij dat we met z’n vieren waren. Dan heb je nog wat steun aan elkaar als je het moeilijk hebt.

We eten om half acht in de tuin van het hotel. Het hotel ziet er goed uit en ligt op een mooie plek.
De andere fietsers hebben 40 km gefietst en de rest van de dag de omgeving verkend. Pascal en Mario hebben vanmiddag nog een extra rondje van 40 km langs het meer gemaakt. Maar onze 155 km zijn toch wel het max!

Morgen de laatste dag van de vakantie. Tijd om de laatste souvenirs te kopen. Dat moet wel lukken. Varkala Beach is heel toeristisch.

Ad jarig!
Zondag 16-12 Varkala Beach

Je zou verwachten dat je na zo’n inspannende dag goed zou slapen, maar het tegendeel is waar. Ik ben al vroeg wakker en ga op ons balkonnetje zitten. Voor de poort zijn jongens cricket aan het spelen en lopen mensen rondjes over de parkeerplaats als ochtendgymnastiek.

Om half negen gaan we ontbijten. Daar moet je wel de tijd voor nemen, want alles komt in fases. Eerst sap, dan geroosterd brood, jam en gebakken ei en uiteindelijk ook de thee en koffie. Ach we hebben een vrije dag dus maakt het niet uit.
De anderen hebben gisteren Varkala beach al verkend en gaan nu de tempel bezoeken. Wij moeten nog souvenirs hebben en willen inchecken voor morgenochtend en lekkere koffie drinken! Souvenirs is geen probleem, winkeltjes genoeg. Vreemd genoeg zitten er ook veel Tibetaanse winkeltjes tussen. Maar die verkopen zowel Tibetaanse als Indiase spulletjes.

Bij een internetcafé ingecheckt voor morgenochtend. We vliegen om 4.30 uur naar Dubai. Er zijn ook meer dan genoeg restaurantjes, van allerlei nationaliteiten en ook met koffie. Lekkere kop cappucino gedronken en ondertussen wat armbandjes en kettingen van edelstenen bij een souvenirverkoper gekocht die bij ons aan tafel kwam.

Tot het einde van de boulevard langs de winkeltjes gelopen. Achteraan komen duidelijk minder toeristen, want daar probeerden de verkopers ons iets fanatieker hun winkeltjes binnen te lokken. Uiteindelijk bestaan onze aankopen uit handgerolde wierook, armbandjes en kettinkjes.
Na een lunch met tonijnsandwich gaan we terug naar het hotel om de fietsen in te pakken. Ze zijn vanochtend nog schoongemaakt. Emirates stelt geen eisen aan het inpakken van de fietsen, dus Ad maakt er niet zoveel werk van.

’s Avonds het afscheidsdiner en taart voor Ad’s verjaardag! De vakantie is nu toch echt voorbij. Vannacht vliegen we via Dubai terug naar Nederland.  

Dagje Dubai!
Maandag 17-12 Varkala – Dubai

Om half een ’s nachts nemen we afscheid van Pascal en vertrekken met z’n 13-en naar de luchthaven Trivandrum voor onze vlucht naar Dubai. Het is ongeveer 40 kilometer naar de luchthaven, maar we doen er toch en uur over. En dat terwijl er nauwelijks verkeer op de weg is. ’s Nachts toeteren ze trouwens niet. Lekker rustig!

Nadat we aan ongeveer elke functionaris ons paspoort hebben laten zien, zijn we dan toch echt ingecheckt en kunnen met het vliegtuig mee. We hebben een half uur vertraging bij vertrek en dat wordt krap met onze overstap in Dubai.
Als we het vliegtuig uit zijn, rennen we met z’n allen het vliegveld over om onze vlucht naar Amsterdam te halen. Tevergeefs blijkt bij de transferbalie. We zijn uit de vlucht gezet en mogen morgen verder vliegen. Alles is al geregeld. Nieuwe boardingkaarten, hotelovernachting met ontbijt, lunch en diner en transfer naar het hotel. Het kost even wat tijd om het te verwerken, we hebben nauwelijks geslapen en waren hier niet echt op voorbereid. Niets aan te doen, het is wat het is. De bagage laten we op het vliegveld. We hebben geen zin om met de fietsen te sjouwen en morgen alles weer in te checken. We kopen wel wat!

Alles verloopt verder soepel en om half tien zijn we in het hotel en zijn de kamers geregeld. Eerst maar even ontbijten. Na India is het ontbijt een waar feest. Ze hebben yoghurt, muesli en vers fruit, lekkere broodjes en natuurlijk eieren en worstjes.

Na het ontbijt gaan we naar de kamer. Die ligt aan een hele lange gang en ziet er prima uit. Even een beetje opfrissen en dan gaan we met een groepje met de gratis shuttlebus naar een shoppingmall. Het is niet ‘de’ schoppingmall, maar we gaan toch maar mee. Jos, Lia, Ad en ik gaan even koffie drinken, internetten en wat spulletjes kopen voor vannacht enzo. De anderen gaan met de metro naar de soeks en Dubai verkennen.

Met de taxi terug naar het hotel en geluncht. De lunch is al net zo goed als het ontbijt. Voor iedereen wat. Daarna even een paar uurtjes gerust, want het gebrek aan slaap laat zich voelen.

Om vijf uur gaan Jos, Lia. Ad en ik met de taxi, een splinternieuwe Lexus, naar Dubai Mall. Dit is het allergrootste overdekte winkelcentrum ter wereld met meer dan 1200 winkels, een indoor ijsbaan, bioscoopcomplex en indoor aquarium. Het hoogste gebouw ter wereld, Burj Khalifa, ligt bij Dubai Mall.
We gaan niet om te shoppen, maar om de Dubai Fountain te zien. ’s Werelds grootste fonteinshow. De fontein ligt aan de andere kant van Dubai Mall, dus zien we toch wel het een en ander aan winkels.
De fonteinshow is inderdaad adembenemend en heel indrukwekkend. We gaan er zelfs twee keer naar kijken, zo bijzonder is het. Daarna met de taxi terug naar het hotel. Ook de wegen zijn hier groots. Een twaalfbaansweg door de stad.
Dit was onze extra vakantiedag in Dubai!

Morgen weer thuis.