x
potala
monnik
pelgrim
tibetanen

Fietstocht van Lhasa naar Kathmandu 2010

groepsfoto voor Potala

 

Tibet is een land dat al jaren tot mijn verbeelding spreekt en dat Ad en ik ooit nog eens wilden bezoeken, het liefst op de fiets en georganiseerd.
Dus toen Pascal van Tropical Cyclist aankondigde een exploringreis naar Tibet te organiseren, was dat voor ons het moment om mee te gaan.
Hieronder het reisverslag van onze fietstocht van Lhasa naar Kathmandu over de ‘Friendship Road’.

 
om mani padme humom mani padme humom mani padme humom mani padme humom mani padme humom mani padme humom mani padme humom mani padme hum

Donderdag 30 september, Chengdu

We komen met twaalf van de dertien fietsers aan op de luchthaven van Chengdu. Morgen vliegen we verder naar Lhasa, dus willen we de fietsen op de luchthaven in depot zetten. Een aantal mannen gaan uitzoeken waar dat kan en komen al snel terug. De fietsen moeten naar de eerste verdieping, met de lift of via de trap.
Als alle fietsen in depot staan gaan we op zoek naar 4 taxi’s die ons naar het hotel brengen. Het is inmiddels 10 uur en het verkeer staat behoorlijk vast. Ze hebben een wonderlijke rijstijl, veel toeteren en de auto ertussen drukken. Het lijkt allemaal goed te gaan.

We zijn als eerste bij het hotel en checken alvast in. Dat gaat wat moeizaam en zijn net klaar als de rest van de groep arriveert. Ines is al in het hotel en blijkt de permit en vliegtickets voor morgen te hebben. Ze begrepen ons al niet bij de balie toen we ernaar vroegen.

We frissen ons op en gaan dan samen met Herman wat rondkijken in Chengdu. Het is heel erg druk op straat met winkelende mensen. De stad is erg modern geworden t.o.v. ons bezoek in 2000 met designershops en hoge moderne gebouwen. De fietsen zijn vervangen door elektrische scooters, dus dat zijn er heel erg veel.
Bij de Pizzahut pasta en rijst gegeten. Daar kan niets fout meegaan.
Voor ’s avonds ga ik op zoek naar een ander restaurant en kom bij een eetgalerij waar je bij allerlei stalletjes eten kan bestellen.

‘s Middags twee uurtjes geslapen om de gemiste uren in het vliegtuig in te halen!
’s Avonds gaat een deel van de groep in het hotel eten. De meer avontuurlijk ingestelde fietsers gaan mee naar de eetgalerij. Helaas kunnen we gaan zitplaatsen vinden en moeten we uitwijken naar het Steakhouse 101. Het eten bestellen gaat wat moeizaam, ondanks dat de bediening erg zijn best doet om Engels te spreken en goede service te verlenen. We zijn net toe aan de koffie als het licht uitvalt. De stop is doorgeslagen en blijkbaar gebeurt dat vaker want de kaarsen staan al klaar!

We liggen om half 10 al in bed. Morgen moeten we om half 6 op om naar het vliegveld te gaan.

chengdu
 

Vrijdag 1 oktober, Lhasa

tibetaanse vrouwen

Om kwart voor 6 staan we beneden met de bagage, we zijn niet eens de eerste. De meeste zijn fietsers zijn er al.
Theo heeft de taxi’s geregeld en wij stappen in de tweede taxi samen met Tonnie. We gaan ervan uit dat de anderen in de gaten houden dat iedereen er is. Als we ons bij de fietsen verzamelen, blijkt dat Herman er nog niet is! Dus geen koppen geteld bij het nemen van de taxi.
We nemen alle fietsen mee naar de incheckbalie, ook die van Herman. Madeleine probeert ondertussen Herman te bereiken in het hotel.

Het inchecken verloopt zeer soepel. We zijn de eerste die inchecken en hopen dat we niets voor het overgewicht moeten betalen, want iedereen heeft meer dan 20 kilo inclusief fiets. Waarschijnlijk was de baliemedewerker overdondert door ons en vergat ons te belasten voor overgewicht. Als Herman een half uur later komt hoeft hij alleen nog zijn tas in te checken. Alle tassen en fietsen gaan mee naar Lhasa. We moeten als groep door de controle vanwege de permit voor Tibet en ook dat verloopt soepel. We zijn achteraf blij dat we al zo vroeg op het vliegveld waren, nu konden we alles regelen zonder haast.

De groep bestaat uit 13 fietsers, in leeftijd variërend van 30 tot 75 jaar. Vijf vrouwen en zeven mannen. Iedereen is erg benieuwd hoe we de hoogte zullen verwerken.

De vlucht naar Lhasa vertrekt een half uur later dan gepland.
Tijdens de vlucht zien we de bergtoppen boven de wolken uitsteken. Het aanvliegen op het vliegveld van Lhasa is ook heel bijzonder. Het vliegtuig moet door een opening in de bergrug een bocht maken naar het vliegveld. De lucht is strak blauw en we hebben een mooi uitzicht op de bergen.

Pascal staat al op ons te wachten als we met al onze bagage naar buiten komen. Het is warm en zonnig. De fietsen gaan in een vrachtwagen en wij stappen met de bagage in de bus. Deze bus hebben we de hele reis door Tibet.

vlucht

Het is half een als we naar Lhasa rijden. Het is ongeveer 60 km naar Lhasa, maar het verkeer rijdt niet hard. We komen om half twee Lhasa aan de Chinese kant binnen en gaan bij een Tibetaans eettentje eten. Noedels in soep en momo’s, een soort dumplings met vleesvulling. Ik had wel trek gekregen.
Na de lunch rijden we door naar het hotel, dat vlak bij de Tibetaanse wijk van Lhasa ligt. We hebben een nette kamer, maar zonder daglicht. De ramen kijken uit op een muur.

Nadat we ons hebben opgefrist gaan we het Tibetaanse deel van Lhasa bekijken. We kijken onze ogen uit. Het is heel erg druk met mensen in Tibetaanse kleding en overal kraampjes met gebedsmolentjes, sieraden, gebedsvlaggen en andere snuisterijen. In de staatjes van de Barkhor lopen de mensen allemaal dezelfde kant op, met de klok mee. Dit is het pelgrimage circuit. Dit circuit omvat de Jokhang en een aantal andere oude gebouwen.

’s Avonds eten we bij het Steakhouse, waar Pascal diverse gerechten heeft besteld. Erg lekker allemaal.

We zitten op 3750 meter hoogte en dat merken we allemaal. Iedereen heeft last van hoofdpijn en de trap oplopen valt erg tegen. Voor je op de eerste verdieping bent ben je al buiten adem!

vliegveld lucht potala paleis tibetaanse vrouwen monnik pelgrim tibetanen
 

Zaterdag 2 oktober, Lhasa

Na een nacht slapen is de hoofdpijn over.
Het ontbijt is echt Tibetaans met rijstepap, momo’s, groente, gekookte eieren en brood. De rijstepap is met een schep suiker wel eetbaar. Het brood is heel erg droog en smaakt nergens naar. M.a.w. hier hoef je niet hard voor te lopen.

Na het ontbijt vertrekken we naar Potala Paleis, waar we om 9 uur moeten zijn.  Onze gids doet de rondleiding. Het is handig dat ik mij vooraf heb ingelezen, want nu kan ik zijn verhaal beter volgen. Zijn Engels is soms lastig te verstaan.
In het Potala paleis hebben verschillende Dalai Lama’s gewoond en wordt de as van de overleden Dalai Lama’s bewaard. Sinds de huidige Dalai Lama is vertrokken wordt het paleis niet meer bewoond. De pelgrims die het Potala bezoeken hebben jakboter mee voor de lampjes en overal ruikt het dan ook naar jakboter en wierook.
De rondleiding moet binnen een bepaalde tijd worden gedaan en wordt ook gecontroleerd. De gids moet na afloop van de rondleiding zich afmelden. Vandaag heeft hij er 3 minuten te lang over gedaan, maar dat valt nog binnen de marge. Als je die overschrijd dan krijg je de volgende keer geen kaartjes voor het Potala.

Om half twaalf zijn we terug in het hotel en gaat iedereen zijn fiets in elkaar zetten. Ad heeft die van ons al gedaan, alleen nog de banden oppompen en de tellers erop. Ad verleent hand- en spandiensten bij de diverse groepsleden. Uiteindelijk is iedereen om 1 uur klaar en kunnen we lunchen. Daarna gaan we op de fiets naar het Sera klooster, 7 km fietsen vanaf het hotel.

Het is leuk om door Lhasa te fietsen door het drukke verkeer en de chaos. Bij het klooster staat een lange rij en het lukt de gids niet om op een snellere manier binnen te komen, dus zien we alleen de ‘debating’ van de monniken. Hierbij overhoren de monniken elkaar op een hele specifieke manier. Ze slaan met de ene hand op de andere en strekken dan hun arm. Ik vind het er erg intimiderend uitzien, maar de monniken zijn het gewend.

Via een andere route fietsen we terug naar het hotel. De rest van de middag hebben we vrij. Om te voorkomen dat we in slaap vallen maken we een rondje Barkhor en kopen op straat een pomelo, na zwaar afdingen voor 15 yuan, ongeveer anderhalve euro.

Om half acht, als het donker begint te worden, lopen we naar het restaurant. Het eten is wel lekker, maar niet bijzonder. Door miscommunicatie tussen Madeleine en Axel heeft Pascal een verjaardagstaart geregeld voor Madeleine. Axel was ervan overtuigd dat Madeleine 2 oktober jarig was. Zij is echter op 10 februari jarig. Pascal dacht dat hij de verjaardag over het hoofd had gezien en had alsnog een taart geregeld. Hilariteit alom met een lekkere taart als resultaat!

 
potala paleis potala ingang uitzicht Lhasa fietsen klaarmaken debating sera klooster debating sera klooster Bidden bij Jokhal tempel
 

Zondag 3 oktober, Lhasa

Jokhang
debating
debating
fietsenmaken
uitzicht
ingang
potala

Na het ontbijt, hetzelfde als gisteren, gaan we op de fiets naar de Drak Yerpa hermitage, heilige grotten die volgens de LP 16 km vanaf Lhasa liggen, na een klim tot 3980 meter.

Het ritje door de stad gaat prima, maar de klim valt niet mee. Niet alleen vanwege de hoogte en de mindere zuurstof in de lucht, maar ook omdat we weer even moeten wennen aan klimmen. Bovenaan de top hangen allemaal vlaggetjes, we weten zeker dat we boven zijn!
We dalen weer een stukje af, maar weten niet goed of we goed gaan en fietsen weer terug naar boven. Daar staan een aantal andere fietsers op ons te wachten. We hebben niet zo'n zin naar de grotten af te dalen en vervolgens dezelfde weg weer omhoog te klimmen, dus sturen we de bus naar Pascal en blijven wij op ze wachten op de top.
De grotten blijken nog veel verder te liggen aan een onverharde weg en op 4300 meter hoogte. De info uit de LP klopte dus niet helemaal.

Inmiddels is een groep Tibetaanse fietsers op de top aangekomen. Ze worden gevolgd door een cameraman van de lokale televisie. Natuurlijk moeten we met z’n allen op de foto en hebben veel lol. ’s Avonds zijn we zelfs even in het lokale nieuws op te tv geweest.

De afdaling naar Lhasa gaat lekker en voor we het weten zijn we weer beneden.
Terug in het hotel gaan we lunchen en daarna naar de Jokhang tempel. Vanaf het dak hebben we een mooi uitzicht over Lhasa en op het Potala paleis.

De rest van de middag besteden we aan koffiedrinken en e-mailen bij Summit café en aan inkopen doen.
Half acht is het weer tijd voor het diner. Het eten smaakt erg goed.
Morgen gaat de fietstocht echt beginnen!

 
eerste fietsttocht view top Ni Yerpa La tibetaanse fietsers veel fietsen Barkhor square potala paleis
 

Maandag 4 oktober, voet van Kamba-la, 85 km

potala
Barkhor square
de top
tibetaanse fietsers
groep
rivier
eerste fietstocht

Na het ontbijt, extra rijstepap gegeten voor de energie, vertrekken we op de fiets richting Kathmandu. De fietstocht gaat nu echt beginnen. Eerst nog een groepsfoto voor Potala paleis en dan gaan we richting het vliegveld van Lhasa.
We hebben wind tegen en begrijpen nu waarom de fietsers die we van de week tegen kwamen redelijk warm gekleed waren. De zon is wel warm, maar de wind maakt het frisser.
Een drinkstop met koek geeft iedereen weer energie om verder te fietsen.

Na 65 km gaan we in Chusul lunchen, noodlesoup.
Om half twee vertrekken we voor de laatste 20 km. Die vallen wel weer mee. We kamperen aan de voet van de Kamba pas (4.794 m). Die moeten we morgen over!

We zetten onze tentjes op een stuk land langs de weg. Mooie oranje vlekken in het landschap. De tentjes zijn wat klein, er passen precies 2 personen naast elkaar in, zonder bagage. We zien wel hoe het gaat vannacht.

De was doen we aan de kraan bij een groepje gebouwen. Hier haalt ook de kok zijn water vandaan.

Doordat Beijing-tijd ook hier geldt, wordt het om 8 uur ’s ochtends pas licht en om 8 uur ’s avonds weer donker. Dus kunnen we lekker buiten eten. De kok heeft zijn best gedaan. Rijst met tahoetomatensalade, bloemkool met kip en vegetarische broccoli.
Na het diner stookt Pascal weer een kampvuurtje. Er is hier niet zoveel hout dus het wordt een bescheiden vuurtje. Om half negen gaan de meeste fietsers naar hun tentje.

Het is een onrustige nacht door het vele verkeer dat de hele nacht langs komt.

 
groepsfoto voor Potala fietsers pauze fietsers eerste kampement tentje diner
 

Dinsdag 5 oktober, 20 km voor Nargatse, 65 km

eten
tentje
kampement
fietsers
pauze
fietsers
groepsfoto

Iedereen zit om acht uur aan het ontbijt. Rijstepap, braad, omelet en thee en koffie. Aangezien we straks 23 km moeten klimmen is een goed ontbijt geen overbodige luxe. Dus 2 kommen rijstepap en een boterham met omelet gegeten!

We stappen om 9 uur op de fiets voor de klim naar de top van de Kamba-la. De klim begint meteen en de eerste kilometer gaat waardeloos. Ik ben helemaal buiten adem en zie erg tegen de rest van de klim. Maar ineens zit ik in mijn ritme, is mijn ademhaling weer normaal en het fietsen gaat goed. Ad en ik passeren diverse fietsers en rijden tot 14 km helemaal op kop. Dan komt Axel voorbij rijden alsof de klim een eitje is en even later komt ook Pascal voorbij fietsen!
Een eindje verder komen we Axel weer tegen. Hij heeft een lekke band, of wij een reserveband voor hem hebben.
De laatste kilometers tot de top van 4.794 meter vallen ons zwaar. Mijn concentratie vermogen neemt af en de gaten in de weg ontwijk ik niet eens meer. Ik rijd er gewoon doorheen. Dit is het gevolg van de hoogte!

Uiteindelijk komen we aan op de top. We zijn duidelijk niet de enige, want er staan allemaal busjes met toeristen, ook Nederlanders.
Het uitzicht is fantastisch, We kijken uit op het Yamdrok Tso, een van de heilige meren van de Tibetanen, dat op 4400 meter ligt. Het meer is diep blauw met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Erg mooi uitzicht.
We wachten tot de bus komt, trekken wat warms aan nemen dan de afdaling, waar Pascal in het zonnetje op ons zit te wachten. Als iedereen beneden is gaan we picknicken. De lunch bestaat uit gekookte eieren, gekookte kip en brood.

Het is inmiddels 3 uur als we op de fiets stappen voor de laatste 25 á 30 km tot de kampeerplek. Het eerste stuk langs het meer hebben we wind mee, dat fietst lekker. Helaas draait de wind en hebben we de laatste kilometers tegenwind. Met recht wegen de laatste loodjes het zwaarst!

We bouwen ons kampement op achter een muurtje, enigszins beschut tegen de wind. Het is lastig een stukje te vinden zonder al teveel stenen en een beetje recht, maar uiteindelijk heeft iedereen een plekje gevonden. Ad heeft een eigen tentje geregeld. Met z’n tweeën in dat kleine tentje, dat was het toch ook niet.

Het is duidelijk te merken dat we nu op 4400 meter zitten, want het is een stuk frisser. Vanwege de wind eten we in de gemeenschappelijke tent en liggen we al om acht uur in onze tentjes.

 
daar komen we vandaan halverwege nog meer klimmen lekke band voor Axel Yamdrok Tso lunch met kipkluifjes diner in tent
 

Woensdag 6 oktober, tussen Lungma en Gyantse, 65 km

diner
kippeboutjes
meer
lekke band
ad
wij
uitzicht

Het was vannacht niet koud, maar als we opstaan waait het en is het behoorlijk fris. Ik trek diverse laagjes aan om het warm te krijgen en te houden.

Het eerste stuk rijden we langs het meer. We hebben deels wind tegen en deels wind in de rug. Het zonnetje laat het vandaag afweten en het blijft fris.

Vooraf is niet bekend waar de klim naar de Karo-la begint, voor of na de lunch. Het blijkt uiteindelijk voor de lunch te zijn op zo’n 22 km van onze kampeerplek. De laatste 5 kilometers zijn erg stijl en zitten boven de 4700 meter. Dat is goed te voelen. Fietsen gaat niet meer, dus gaan we maar lopen. Dat lukt nog wel. Het laatste stukje naar de pas kan ik wel weer fietsen. We zitten dan op 5.038 meter.
We dalen een stukje en komen dan bij de gletsjer. Hier hebben de toeristen zich verzameld en de souvenirstalletjes ook.

Na een tijdje komen ook de andere fietsers bij de gletsjer aan. Iedereen vond het erg zwaar. We rijden nog wat verder voor de lunch. Wederom gekookte eieren, een vast bestanddeel van de lunch, bananen en gekookte kip.

Na de lunch volgt een lange afdaling, de beloning na de klim, met een klein klimmetje.
Pascal heeft een mooie kampeerplek gevonden iets van de weg afgelegen, zodat we geen last hebben van het verkeer op de weg.
We zetten de tentjes op en genieten van de zon. We staan bij een riviertje, dat leent zich prima voor een beetje poedelen en wassen. Ik vind het uitspoelen van m’n fietsbroek en sokken al een onderneming. Morgen slapen we weer in een hotel, ik neem dan wel een douche.

Het diner bestaat uit soep met komkommer, pasta met groenten en roergebakken kool met spek. Vooral dat laatste smaakt goed. Ik heb nog steeds niet veel trek, maar op deze hoogte, we kamperen op 4600 meter, moet je blijven eten. We zijn blij dat we in de grote tent kunnen eten, want de wind is weer aangewakkerd en het wordt snel kouder. Uiteindelijk ligt bijna iedereen al om half acht in z’n tentje.

 
langs Yamdrok Tso dorpje even bijkomen nog niet boven! Karo La gletsjer uitzicht

Donderdag 7 oktober, Gyantse, 55 km

tentje
uitzicht
Karo La
zwaar
pauze
dorpje
uitzicht meer

Het was een onbewolkte nacht met heel veel sterren. Dat is ’s ochtends te merken want de rijp staat op onze tenten en de fietsen.

Gehuld in hemd, thermosshirt, fietsshirt en jasje en handschoenen stap ik na het ontbijt op de fiets. Het ontbijt bestaat meestal uit havermoutpap of rijstepap, gebakken eieren en iets van brood. Vooral de pap vind gretig aftrek. Dat is goed fiets-eten.

Volgens Pascal dalen we 600 meter, maar er zit nog wel één klim in, de Simu-la van 4.330 meter. Het fietsen gaat gemakkelijker dan gisteren. Herman, Ad en ik fietsen met elkaar op. Eerst dalen we een stuk en vervolgens wordt het glooiend tot de klim. Net voorbij de bocht zien we de top van de klim liggen en die lijkt heel hoog te liggen. We bereiden ons voor op een steile klim, maar uiteindelijk valt het best mee en komen we met een redelijk tempo boven. Ook hier weer allemaal gebedsvlaggetjes over de weg. Ik vind het wel wat hebben. Je weet zeker dat je op de top bent.
Even wat eten en drinken en een foto en dan de afdaling in. Deze is erg mooi, maar gaat plots weer over in een stevige klim! Als we die dan ook hebben gehad, dan wordt de weg glooiend. Beetje op, beetje neer, het is zelfs een beetje saai te noemen.
Het landschap is wel mooi. Eerst rijden we langs een rivier, die vervolgens overgaat in een lang gestrekt meer, dat weer overgaat in een rivier. Langs de rivier zijn diverse dorpjes waar men druk aan het oogsten is. Dat gebeurt nog grotendeels met de hand.

Om twaalf uur komen we aan in Gyantse, 4.050 m, waar Pascal en Axel op de kruising zitten te wachten.
Als we compleet zijn, rijden we achter de bus aan naar het hotel. De kamers zijn ruim en netjes. Het enige minpuntje is dat we pas om half zeven warm water hebben!
We frissen ons een beetje op met koud water, we gaan vanavond wel douchen.

Het is al tegen tweeën als we met z’n allen gaan lunchen. Pascal heeft inmiddels van alles besteld. Tomatensoep, momo’s, kipcurry, gebakken ei met tomaat en gebakken spinazie. Het is allemaal erg lekker. Het is een luxe om aan tafel op een gewone stoel te kunnen eten, i.p.v. met opgetrokken knieën op een klapstoeltje met je bord op schoot.

Na het eten nog een rondje door Gyantse gemaakt, maar dat stelt niet veel voor. Zoals in alle steden grote rechte straten met allerhande winkeltjes. Alleen het klooster bovenop de berg is erg mooi om te zien.
We belanden uiteindelijk in het enige internetcafé dat Gyantse rijk is en kunnen voor 8 yuan een uur internetten.

Bij het hotel hebben ze de was gedaan, maar alles vochtig in de plastic zakken gestopt. Nog gauw even wat opgehangen in de laatste zonnestralen in de hoop dat het nog droog wordt voor we gaan slapen.

’s Avonds eten we in Tashi restaurant, een leuk restaurantje waar ze Tibetaans, Nepalees en Chinees eten serveren. Pascal heeft voor de verandering ook pizza en patat bij het eten besteld. Door de late lunch heb ik nog niet zoveel trek.

De was is vrijwel droog als we terugkomen en kan in de tassen worden gepakt.
Morgen een vlakke rit naar Shigatse van 94 km.

berijpte tentjes uitzicht Simu-la 4330 afdaling naar Gyantse Gyantse Gyantse Pelkor Chode klooster diner bij Tashi
 

Vrijdag 8 oktober, Shigatse, 94 km

restaurant
klooster
Gyantse
afdaling
ad en herman op top
stadje

De wekker loopt al om 7 uur af en om half 8 zitten we aan het ontbijt, chapatti met gebakken ei en jam en yoghurt van Pascal.

Door een foutje in de aanwijzingen rijden we een extra rondje door Gyantse voor we op de weg naar Shigatse zitten.
Het is nog fris, maar met de zon in de rug niet onaangenaam. Jules en Laura rijden met ons op en we proberen qua tempo rekening met hun te houden. Inmiddels is er wel een patroon ontstaan wie met wie rijdt. Jos, Joeri en Peter rijden samen, Laura en Jules ook, Tonnie, Theo en Ines rijden ieder op zichzelf, Axel rijdt overal afhankelijk waar hij foto’s van wil maken en Herman en Madeleine rijden meestal met ons op.

We hebben wind in de rug en rijden zo’n 26 km per uur. Langs de weg is men druk bezig met het oogsten van graan en het scheiden van het kaf van het koren. Vrijwel alles gebeurt handmatig, soms ondersteund met techniek, maar meestal op de ouderwetse manier. Het hele dorp helpt ook met het oogsten. De mensen groeten ons meestal vriendelijk en de kinderen willen handje klappen met ons als we langs rijden.

Op 70 km vinden we Pascal en de andere fietsers zittend langs de weg. Ze wachten op de bus voor de lunch.

Het jaarlijkse schoolreisje is vandaag, we komen meerdere groepjes kinderen tegen, zittend in een kar achter een mooi versierde tractor. Je ziet hier weinig auto’s, voornamelijk motoren, tractoren en paard en wagen.  

Na de lunch is het nog 25 km tot Shigatse. Die leggen we binnen een uur af. Dan nog even achter de bus aan naar het hotel aan de andere kant van de stad. Het is een Chinees staatshotel en de kamers zijn groot en luxe. Na een heerlijke warme douche, waarbij ik het stof van dagen eens goed kan afspoelen, gaan we Shigatse verkennen. Shigatse is behoorlijk groot en we lopen een beetje om, maar we komen uiteindelijk bij het klooster uit.
We hebben een beetje trek en gaan op zoek naar een restaurantje. Dat is nog niet zo eenvoudig te vinden, we komen uiteindelijk bij een Tibetaans restaurantje met een dakterras. Een bord fried rice voor Ad en Herman en ik neem een schaaltje yoghurt met fruit. Het smaakt ons prima.

Ad koopt bij een legerwinkel een paar warme wanten, in zijn handschoenen kreeg hij koude handen. Ook hier moet je afdingen.
Bij een banketbakker zien we andere fietsers zitten en vinden het tijd voor koffie met gebak. De koffie is Nescafé, maar het roombroodje smaakt goed.

Pascal heeft het diner gereserveerd in het hotel. Dat is een goede keus, want wij hadden al zo’n moeite met een restaurantje te vinden en het hotel ligt een beetje uit de route.

 
ochtendzon even drinkpauze oogsttijd oogsten picknicken langs de weg Shigatse even uitrusten
 

Zaterdag 9 oktober, 50 km voor Lhatse, 90 km

Ad en Herman
lunch
oogsten
oogsten
fietsers

Na een goed ontbijt, yoghurt, gebakken ei en brood, stappen we op de fiets. Vandaag hebben we een relatief eenvoudige etappe met de Tra-la van 4.050 m.

De pas zit redelijk vooraan in de etappe en daarna is het glooiend. Het landschap wordt ruiger en leger en de huizen zien er ook anders uit. Minder kleurrijk versierd en bedekt met leem.

We rijden lekker door tot 55 km. Na het dorpje krijgen we wind tegen en gaat het een stuk moeizamer. Op 60 km liggen Pascal en Axel langs de kant van de weg op ons te wachten voor de lunch. Het is inmiddels harder gaan waaien en we zoeken een plekje uit de wind, achter wat huisjes langs de weg.

Na de lunch moeten we nog zo’n 30 km tot de kampeerplek. Dat valt niet mee. We hebben tegenwind en vals plat! Dat is dubbel op. We zijn dan ook blij als we Pascal en Axel langs de kant van de weg zien staan. Ze hebben een mooie kampeerplek langs de rivier gevonden. De bedding bestaat uit stenen en keien, dus het vinden van een goed kampeerplekje is niet eenvoudig. Uiteindelijk vind ik een plekje met zand, groot genoeg voor een tentje maar te klein voor twee. We slapen wel een nachtje in een tentje.

Pascal zoekt een oplossing voor het overschot aan bananen. We besluiten een fruitsalade te maken en Ad en Madeleine schillen de appels, pellen de bananen en snijden de meloen klein. Een beetje sinaasappelsap erover en klaar is de salade. Dat is het toetje voor vanavond.

We krijgen tijdens het eten bezoek  van de lokale bevolking, die aan de overkant van de rivier woont. De overgebleven broodjes, lege flesjes en appeltjes vinden gretig aftrek. Alles verdwijnt in het schort.
Even later blijkt waarom ze langskomen. De schapen en geiten die op de hellingen aan de andere kant van de weg grazen moeten naar beneden komen en naar de huizen aan de andere kant van de rivier. Het is ook echts iets voor stadsmensen om middenin de loop van de dieren te gaan staan. De schapen en geiten lopen langs onze tenten door het water naar de overkant. Het is een leuk gezicht al die dieren.

Door de harde wind liggen we al om half 9 in de tent. Het is zelfs te koud om te lezen of je moet handschoenen aandoen. Ad kijkt in z'n slaapzak een film op z'n iPod.

 
dorpje parkeren voor de lunch kampeerplaats bij rivier mooi plaatje fruitsalade maken afwas met toeschouwer Ad's nieuwe vriend
Tibetaan tibetaanse Tibetaans jongetje geiten komen van de berg zo houd je droge voeten we staan midden op het geitenpad! weer naar huis
 

Zondag 10 oktober, Lhatse, 60 km

oversteken
schapen!
oversteken
schapen
man
vrouw
jongetje
Ad en man
afwas
fruitsalade
tentjes
kampement
langs de weg
dorpje

Het was vannacht weer helemaal helder. Heel veel sterren en zelfs het melkwegstelsel was zichtbaar.

Door de wind voelt het kouder aan dan het daadwerkelijk is.
Na het ontbijt stappen we op de fiets en verwachten al snel een klim. In plaats daarvan hebben we eerst een aantal kilometers vals plat, dan beginnen we langzaam te klimmen tot 5 km voor de top de echte klim begint met een aantal haarspeldbochten. Na 21 km zijn we eindelijk boven op de Tropu-la, 4.540 m.

De volgende kilometers dalen we af en dat gaat snel en gemakkelijk. Het is dan nog even door fietsen en bij 52 km staan Pascal en Axel op ons en de lunch te wachten. We moeten altijd wachten tot bijna iedereen er is, voordat de bus komt. Deze moet namelijk achter de laatste fietser blijven rijden.
Na de lunch is het nog maar 8 km tot Lhatse (3950 m). We overnachten in het Lhatse Tibetan Farmers Hotel. Het bestaat uit een oud deel en een nieuw deel. Wij hebben kamers in het nieuwe deel. Keurige kamers met douche en toilet. De matrassen zijn wel heel hard, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Het oude deel is mooi versierd en beschilderd.

Er is ook weer gelegenheid tot wasdag. Het wassen gebeurt in de wasmachine, maar het uitspoelen met de hand! In het zonnetje droogt alles snel.

We zijn vroeg in Lhatse en iedereen gaat eerst wat genieten van het zonnetje, dagboek bijschrijven en uitrusten. Lhatse zelf stelt niet veel voor. Het straatbeeld vind ik wel leuk. Versierde tractoren met een kar erachter waar de mensen inzitten, families op de motor Enso.

’s Avonds eten we in het restaurantje dat bij het hotel hoort. Deze keer hebben we tomatensoep, kool met stukjes yak, paddenstoelen met yak, gebakken uien en patatjes!

Bij de koffie bespreken we de route voor komende dagen. Morgen over de Gyatso-la (5.248 m) naar Pelbar, dan in twee dagen over een onverharde weg naar Mount Everest Basecamp, waarbij we de Pang-la (5.050 m) over moeten en weer in één dag terug naar Pelbar. Omdat we teruggaan naar Pelbar is er de mogelijkheid om de fiets daar te laten en met de bus naar EBC te gaan. Ad en ik vinden het een goede optie en een aantal andere fietsers ook.

 
Tropu-la 4540 m Lhatse guesthouse binnenplaats even ontspannen de was hangt in de zon te drogen

Maandag 11 oktober, Pelbar, 82 km

wasdag
guesthouse
binnenplaats
tropu la

Vandaag een lange klim van 29 km naar de Gyatso-la op 5.248 meter, de hoogste pas van deze tocht.

Ad en Jos gaan vandaag met de bus naar de top. Ik stap op de fiets en rijd met Madeleine en Herman op. De eerste 10 kilometer gaan best goed en dan begint de klim. We fietsen in de schaduw van de bergen en het is best fris. De route is niet erg boeiend en na 10 kilometer asfaltstaren en twee keer stoppen, ben ik er klaar mee. Ik heb geen zin om zo verder te ploeteren en stap af.
Ik sta net te denken of ik terug moet fietsen naar de bus, toch wel zonde van het stuk dat ik heb geklommen, als de bus aankomt rijden en ik slechts 100 meter terug moet fietsen.

Fiets in de bus en vervolgens wachten op de anderen. Joeri en Peter fietsen natuurlijk door. Theo en Tonnie vinden het ook genoeg voor vandaag en stappen ook in de bus. Ines, Jules en Laura fietsen ook verder.

We zitten nu met z’n vijven in de bus en genieten van het uitzicht en het niet fietsen. De weg lijkt even te dalen!, maar stijgt algauw weer.
Bij de volgende stop stapt ook Laura in en vervolgen we onze weg naar de top.

Bij een dorpje denken we een goede daad te verrichten door iets uit de bek van een hond te redden. Een hond komt vanaf de berg gerend met iets in zijn bek dat er uitziet als een lammetje. Achter de hond komt een vrouw van de berg gehold, dus Ad, Jos en de gids bedenken zich geen moment en gaan helpen. Ad gewapend met zijn camera en Jos met de zwabber, rennen richting de hond. Ondertussen komen uit het dorp een aantal vrouwen aangerend en uiteindelijk laat de hond zijn prooi las. De vrouw werpt zich erop en dan blijkt dat het geen lammetje is maar een schapenvel. Hebben ze daar al die moeite voor gedaan. Denken ze een heldendaad te verrichten, is het slechts een schapenvel.
Het levert wel mooie foto’s op van de lokale bevolking. Al willen ze er wel voor betaald worden. 1 Yuan (0,10 euro) per persoon is al genoeg, maar koekjes lusten ze ook wel! Als we wegrijden worden de koekjes verdeeld over de volwassenen en de kinderen.

De fietsers komen steeds hoger, het landschap wordt onherbergzamer en ook de wind steekt weer op.
Op de top waait het hard en is het koud. Muts op als je uit de bus stapt!

De eerste die op de top komen zijn Joeri en Peter. Hun omschrijving van de klim: Wat een rotberg!
Herman en Madeleine zijn de volgende die de top bereiken en ook zij zijn weinig lovend over de klim en de omstandigheden. Het kopje thee met koek in de bus is meer dan welkom. Jules kan dit alleen maar beamen.
Als laatste komt Ines boven en zij lijkt nergens last van te hebben, ja een beetje koud, maar dat is alles.

Pascal heeft een klein eindje onder de top een plekje uit de wind en in de zon gevonden om op ons te wachten op de lunch. Het is inmiddels al twee uur geworden en we moeten nu nog 50 km afdalen naar Pelbar met harde tegenwind. Dat maakt het een stuk zwaarder fietsen.
De ‘busfietsers’ zouden in eerste instantie op de top uitstappen voor de afdaling, maar gezien de omstandigheden besluiten we toch maar met de bus naar Pelbar te gaan.

Als we de fietsers onderweg zien zwoegen zijn we blij met onze keuze om in de bus te blijven.
We komen bij een wegopbreking en militairen vertellen ons dat we moeten aansluiten in de rij van voertuigen. Dat doet de chauffeur, maar na een kwartier is er nog steeds niets gebeurt. En we voorzien dat we nog er wel even zullen staan. Wat nu?
Er is wel een soort wegomleiding maar die wordt alleen door landcruisers gebruikt. De chauffeur, kok en gids stappen uit om de route te verkennen om te zien of de bus er langs kan. De chauffeur stapt weer in en met veel hotsen en botsen komen we aan de andere kant en kunnen onze weg vervolgen. Aan de andere kant staan al een aantal vrachtwagens te wachten tot de weg klaar is en ze verder kunnen rijden.
Onderweg kunnen we al een glimp opvangen van de Mount Everest. De top ligt helaas in de wolken, maar het is een machtig mooi gezicht zo’n grote besneeuwde berg.

We overnachten in het Snowland hotel in Pelbar. Royale kamers met douche en toilet en twee bedden.
De kok kookt in de keuken van het hotel en heeft o.a. tempura groenten gemaakt. Iedereen vindt het erg lekker.

Na de zware tocht van vandaag zien de meeste fietsers af van de zware fietstocht naar EBC. Pascal besluit de planning te wijzigen en we gaan nu in één dag naar Rongbuk, waar we overnachten. De volgende ochtend gaan we naar EBC en dan terug met de bus naar Pelbar.
Alleen Pascal en Axel gaan de hele afstand van 92 km te fietsen en Herman en Madeleine gaan het eerste deel met de bus en daarna ongeveer 50 km fietsen tot Rongbuk.

De natuur was vandaag wel prachtig. Vanuit de bus kan je daar toch meer van genieten dan tijdens een zware klim waar je toch voornamelijk het asfalt ziet.
Hier en daar een plaatsje dat bestaat uit witte rechthoekige huizen. Deze huizen zien er weer anders uit dan in de omgeving van Lhatse.

vertrek uit Lhatse daar kom ik vandaan mede weggebruiker even bijkomen Tibetaanse vrouwen Op weg naar de top Gyatso-la 5248m
de bergen Ines is ook boven afdaling naar Pelbar tractoren lokale bevolking de laaste meters Pelbar hotel
 

Dinsdag 12 oktober, Rongbuk, 92 km per bus

hotel
de bikkels
mensen
openbaar vervoer
afdaling
ines op de top
top
nog niet boven
top
tibetaanse vrouwen
bikkelen
vertrek

Pascal en Axel gaan de hele 92 km fietsen, Herman en Madeleine stappen na de lunch op de fiets. En de rest gaat met de bus.
We gaan om 10 uur met de bus op weg. Pascal en Axel zijn dan al een uur onderweg. We moeten eerst door een controlepost waar wordt gecontroleerd of onze paspoorten wel op de permit voor Tibet staan.

Vanaf de afslag naar het Mount Everest Basecamp wordt de weg onverhard en gaan we via 42 haarspeldbochten naar de top van de Pang-la op 5.120 m. Dit is een klim van 22 km.
Onderweg passeren we Pascal en Axel en moedigen ze aan. Bovenaan de pas wachten we ze op. Het waait daar hard en is behoorlik fris. Pascal komt in zijn hemdje boven en trekt voor de afdaling weer de nodige laagjes kleding aan.
We kunnen de top van de Mount Everest zien liggen en een rij besneeuwde toppen.

Pascal en Axel dalen af naar het eerst volgende dorp, 29 km verder. Pascal wacht ons op bij een restaurantje waar we gaan eten. De bestelling is eenvoudig, maar we hebben de pech dat een groepje Chinese militairen binnenkomen en zij krijgen eerst eten om vervolgens de helft te laten staan!
Uiteindelijk krijgen wij onze kom rijst met gebakken ei en aardappelsnippers. Madeleine en Herman eten snel hun eten op en stappen dan op de fiets. Het is inmiddels twee uur en ze moeten nog 45 á 50 km tot Rongbuk met in de laatste 25 km ook nog een klim.

Wij rijden verder met de bus en komen steeds dichter bij de Mount Everest.
We zijn vlak bij het Rongbuk klooster en guesthouse als ik een sms krijg dat Herman en Madeleine het niet gaan halen, omdat Madeleine zich niet lekker voelt. Bij het guesthouse regelen we eerst de kamers, zodat iedereen zijn spullen kwijt kan en vervolgens een landrover om Herman en Madeleine op te halen. Jos en de gids gaan mee om ze op te halen. Op zo’n moment is het wel prettig dat je vrijwel overal bereik hebt met je mobiel.

Pascal komt als eerste aan bij het questhouse. Kort daarna arriveert de landrover met Madeleine en Herman. Ze zijn erg blij dat ze zijn opgehaald. De combinatie van snel eten, slecht wegdek en de harde tegenwind maakte het erg zwaar. Madeleine is erg moe en misselijk.

De kamers stellen niet veel voor. Twee bedden met dekbed en een tafeltje. Voor het licht moet je het peertje aandraaien en ’s avonds gaat het vanzelf uit, als de aggregaat wordt uitgezet.
De kok kookt in ons eten, de andere gasten eten van het guesthouse. Het is behoorlijk druk in het restaurant. Aan het einde van de avond zijn we volledig doorrookt van de sigarettenrook en de kachel, waarin gedroogde koeienpoep wordt gestookt.

Het lijkt ons het beste om in onze eigen slaapzak te slapen. We vertrouwen er niet op dat de lakens nog onlangs zijn gewassen.

bochten naar Pang-la Pascal en Axel op de klim afdaling Mount Everest Mount Everest Rongbuk klooster Mount Everest bij avond
 

Woensdag 13 oktober, Pelbar, 92 km per bus

me bij avond
Rongbuk
mount everest
afdaling
pascal en axel
de weg

We staan om 8 uur op. Het is koud in onze kamer, maar ook daarbuiten. Gauw warm aankleden en naar het restaurant, daar is het wel warm.
Het ontbijt bestaat zoals gebruikelijk uit pap, gebakken ei en brood.

De bus heeft wat moeite met starten door de kou en hoogte, dus we gaan vast lopen in de richting van Everest Base Camp. Als we door de bus worden ingehaald, stappen we alsnog in tot het tentenkamp, waar de bus niet verder mag. Vanaf hier moeten we verder lopen naar het Everest Base Camp. Dat is nog ongeveer 1 uur lopen. We lopen eerst over de weg, maar steken een stuk af door over de stenen te klauteren. Dat is best pittig.
Bij het basecamp moeten we weer onze paspoorten laten zien en mogen dan nog 50 meter verder lopen. Het valt een beetje tegen dat we niet bij de sneeuwgrens komen, maar die ligt op 6500 meter en we staan nu op 5200 meter!

Na onze fotoshoot lopen we terug naar de bus en gaan we terug naar het guesthouse om Herman, de kok en de fietsen op te halen. Om twee uur zijn we in het dorpje om te lunchen. Pascal staat al op ons te wachten bij een ander restaurantje dan gisteren. Hij besteld eten en stapt dan op de fiets. Axel is afgestapt en gaat met de bus mee naar de top. Hij gaat samen met Herman de afdaling van 22 km doen.

Om drie uur zijn we klaar met eten en gaan we met de bus richting Pang-la. Onderweg passeren we Pascal die aan zijn klim van de Pang-la is begonnen. Axel ontdekt nu hoe mooi de afdaling was, daar heeft hij gisteren helemaal niets van mee gekregen zo geconcentreerd was hij aan het afdalen.
Axel en Herman stappen op de pas op de fiets voor de afdaling van 22 km plus nog 11 km naar het hotel fietsen. Wij rijden door naar de controlepost en dan naar het hotel in Pelbar. Ad is door Pascal benoemd als assistent en hij regelt de verdeling van de kamers.

Lekker gedoucht en daarna in het restaurant wat gedronken tot het avondeten. We kregen bijna ruzie met wat Chinezen. De zon scheen naar binnen en zij wilden de gordijnen dicht doen. Daar hadden wij geen zin in en stelden voor van plaats te wisselen, maar dat hoefde ook niet. En de gordijnen bleven open!

op weg naar Mount Everest Basecam klimmen en klauteren Mount Everest Basecamp mount everest uitzicht op Mount Everest  
 

Donderdag 14 oktober, Tingri, 60 km + 12 km

naar EBC

We hebben vandaag een korte fietsdag. Slechts 60 km tot Tingri over relatief vlakke weg.
Het is nog fris als we vertrekken, ondanks het zonnetje.

We fietsen eerst naar de controlepost en moeten daar allemaal ons paspoort laten zien. Daarna fietsen we verder. Het landschap is bergachtig met maar weinig dorpjes. Wel mooie vergezichten.
Het blijft fris en Pascal besluit in Tingri te gaan eten i.p.v. te picknicken. Opnieuw gebakken ei met tomaat en rijst, aangevuld met mueslikoek en appel voor de variatie.

De gids is ondertussen naar het guesthouse gereden en er is ruimte. Pascal bekijkt voor de zekerheid nog de andere opties in het dorp, maar het houdt niet over.
Met zijn allen fietsen we naar het beoogde guesthouse. Pascal bekijkt de kamers en vindt het niks. Het heeft ook helemaal geen sfeer. Aangezien de ander guesthouses ook geen optie zijn, zit er niets anders op om 12 km verder te fietsen naar Tsamda Hot Springs hotel. Dit hotel had gisteren nog wel kamers beschikbaar. Dat is nog steeds zo en we krijgen een kamer met heetwaterbad in de kamer. Het bad is uit de vloer gegraven en je moet een paar treetjes af en dan stap je zo in het bad. Natuurlijk maken we gebruik van het bad.

Onze kamer ligt aan een binnenplaats met het openbare bad. Hier komt de lokale bevolking badderen.
Het hotel heeft een conferentieruimte waar we heel mooi uitzicht hebben op de vallei en de bergen. Iedereen zoekt een plekje op een bank en leest wat of werkt zijn dagboek bij. Ad en Pascal hebben nog energie over en moeten even krachten meten.

’s Avonds eten we in het restaurant. De kok heeft weer voor ons gekookt. Rijst, groenten, pittige tomatensaus en een eierengerecht. Als toetje meloen. Het eten is inmiddels niet echt verrassend maar het vult de maag.

spiegeling  
groepje fietsers wij
lunch in Tingri Tsamda Hotsprings hotel
even afreageren conference room

Vrijdag 15 oktober, Mangup, 50 km

Het was vannacht een onrustige nacht. Vanaf 10 uur gisteravond kwamen er mensen een nachtelijk bad nemen onder het genot van een biertje of wat. Om half 3 is iedereen schoon geweekt en gaan ze weg op hun motoren. Ik val eindelijk in slaap tot 7 uur ’s ochtends als het ochtendbad begint. Pascal is er een van, naast de lokale bevolking.

Het lijkt minder koud dan gisteren, maar ik trek toch m’n warme jas aan. Tijdens het fietsen blijkt dat geen overbodige luxe. Ondanks de zon wordt het niet erg warm. De laatste dagen is duidelijk te merken dat de zon minder krachtig wordt.

Het landschap verandert nauwelijks, wel zien we hier meer ruïnes van vroegere Nepalese bewoners. Het lijken wel kasteeltjes gemaakt van zandsteen.

Het fietsen gaat vandaag niet zo soepel. Zou het door het warme bad komen, want iedereen heeft een beetje last van lome benen. We zijn dan ook blij als we Pascal langs de weg zien zitten voor een huisje.
Twee kinderen zijn geiten aan het houden en komen eens kijken wie wij zijn.

Na enige tijd komen de andere fietsers en de bus eraan. Inmiddels hebben we bezoek gekregen van wat Tibetanen die wachten op eten en geld. Iedereen die langskomt stopt om te zien of er wat te halen valt. De gids vertelt ze op een afstand te wachten tot wij klaar zijn met eten, dan krijgen zij ook wat.
Laura deelt ‘glow in the dark’ buisjes uit. Als je ze knakt geven ze in het donker licht en je kan er armbandjes van maken. Niet alleen de kinderen vinden ze leuk!

Het is vanaf de lunch nog een klein stukje fietsen tot ons onderkomen voor de nacht. Een echt Tibetaans guesthouse waar je met minimaal 3 personen in een kamer slaapt. Wij slapen met Laura en Jules op een kamer, Tonnie, Madeleine en Ines delen een kamer en de 7 mannen slapen ook met z’n allen in een kamer.
Het toilet is buiten. Met een trappetje kom je op een verhoging en daar hebben ze twee gaten in de grond gemaakt. ’s Nachts een beetje onhandig!

Het gebouw wordt opnieuw geschilderd en dat gaat met veel gespetter gepaard. Vanuit een kan wordt de verf vanaf het dak over de muren geschonken. Daarna maakt iemand anders met een zwarte prop de onder gespatte delen weer zwart. Het ziet er uit als veel geklieder, maar aan het einde ziet het gebouw er weer redelijk netjes uit.

We kunnen in de huiskamer van de familie zitten en het reilen en zeilen van de familie volgen. Als het schilderwerk klaar is komt iedereen binnen voor een kom rijst met een prutje. 

Madeleine en ik gaan aan het einde van de dag nog even het dorpje bekijken, maar dat stelt niet veel voor. Wel veel kinderen die allemaal om geld bedelen. Dat is naar mate we verder van Lhasa komen wel gebruikelijk. Ze zeggen gedag en houden meteen hun hand op. Zowel volwassenen als kinderen doen het.

De kok heeft een half schaap gekocht en heeft er pittige aardappeltjes met uien en vlees van gemaakt. Erg lekker. Daarnaast hebben we rijst, komkommersalade en pittige tomatensaus. Als toetje hebben we meloen.

We zitten nog steeds ruim boven de 4000 meter, namelijk 4600 meter.

spiegeling dorpje voorbijgangers picknick glow in the dark Ad deelt uit diner
schilderwerkzaamheden aan onderkomen oma en kind moeder en kind wie kijkt naar wie huiskamer huiskamer

Zaterdag 16 oktober, Nyalam, 90 km

Ad en ik zijn als eerste op om half 8. Aankleden en de slaapspullen opruimen. We hebben vannacht in onze slaapzakken geslapen op de dekbedden van het guesthouse.

We moeten vandaag twee passen over, Lalung-la en Tong-la. De eerste top ligt op 5.030 meter en de tweede op 5.140 meter. Tussen de twee toppen dalen we 160 m af en moeten vervolgens 270 m klimmen over 8 km.
Iedereen vraagt zich af of hij/zij de passen gaat halen en hoe!

De eerste negen kilometer kunnen we ons een beetje warm fietsen. Een beetje klimmen en een beetje dalen. Bij km-paaltje 5263 begint de klim echt. De eerste kilometers gaan moeizaam, maar later gaat het beter en langzaam maar zeker leggen we de 13 kilometer naar de top af. De top is een deceptie, slechts een paar vlaggetjes markeren de top en geen enkele aanduiding van de hoogte!

De afdaling is mooi, wel koud na de klim, en bij km 5281 begint de tweede klim. Deze valt mij erg zwaar. Ik heb moeite met ademhalen en loop de laatste vier kilometer naar de top. Daar wel veel vlaggetjes, maar niemand die mij opwacht! Deze top is het begin van de 130 km lange afdaling naar Kathmandu.

Omdat er niemand staat begin ik aan de afdaling tot ik de andere fietsers tegen kom.
Na een mooie afdaling, maar koude afdaling kom ik na 15 km eindelijk de andere fietsers tegen. Helemaal verkleumd stap ik af. In het zonnetje warm ik langzaam op. Ik ben niet de enige die het koud had op de afdaling. Iedereen moest even opwarmen in het zonnetje.

Enige tijd later komen de overige fietsers aan, met daarachter de bus en kunnen we lunchen langs de weg.
De tamtam heeft ook weer onder de Tibetanen geklonken, want voor we goed en wel zitten staan er al zo’n tien personen bij de bus en dichterbij. De gids stuurt de Tibetanen die te dichtbij komen weg met de toezegging dat ze straks wat krijgen. Dan kunnen wij nog een beetje ongestoord eten.

Volgens Pascal is het nu nog 35 km afdalen naar Nyalam.
Algauw blijkt dat het 40 zware kilometers gaan worden. We hebben harde wind tegen en we moeten toch regelmatig klimmen en dalen. Om de beproeving compleet te maken gaat het heel hard regenen. De regen lijkt te bestaan uit een soort naaldjes die in je gezicht prikken. Gelukkig hebben Ad en ik onze goede jassen aan en blijven van boven redelijk droog. Herman heeft een dun regenjasje aan, maar Madeleine heeft een fleecevest aan en dat helpt niet tegen regen.

Vanwege de harde regen houden we onze zonnebrillen op. De bril van Madeleine is duidelijk te donker, want ze rijdt recht in een berg zand die midden op de weg ligt en gaat over de kop. Ze heeft gelukkig niets, maar ruilt voor de zekerheid met Ad van zonnebril.
Zo fietsen we door de regen heuvels op en af tot we eindelijk in Nyalam zijn. We zijn blij als we Pascal zien staan. Hij heeft een goed hotel gevonden met douche en toilet op de gang. Bij de meeste guestehouses en hotels moet je voor een douche naar een badhuis. Dit is dus best wel luxe.
We krijgen van Pascal de opdracht een sleutel te pakken, onze natte kleren uit te doen, een warme douche te nemen en in bed gaan liggen tot de bus met onze spullen er is.

We hebben een mooie ruime kamer. Op de kamer liggen handdoeken en gewatteerde ochtendjassen. Die komen nu mooi van pas. De douche is heerlijk warm en heeft een hele brede douchekop waar ook nog eens veel water uitkomt. Zo’n luxe douche hebben we nog niet eerder gehad! Het is een genot om er onder te staan. Lekker warm worden en met badjas aan wachten tot de bus er is. Alle tassen worden naar binnen gebracht en iedereen die al heeft gedoucht loopt in z’n ochtendjas over de trap om zijn spullen te halen. Die roze gebloemde ochtendjassen staan de mannen werkelijk geweldig!

Zodra we droge en warme kleding hebben aangetrokken gaan we Nyalam verkennen. Daar zijn we gauw klaar mee. Wat guesthouses/ hotels en winkeltjes in de hoofdstraat. Niets bijzonders. Met de mannen in een restaurantje een kopje vers gezette koffie gedronken, waarbij de prijs/kwaliteit verhouding ver te zoeken was.

We gaan eten in het restaurant dat bij het hotel hoort en een eindje verderop in de straat ligt. Pascal heeft patat, rijst, gebakken ei met tomaat, soep en twee andere gerechten besteld. Het smaakt prima en iedereen eet z’n buikje vol. Eindelijk worden we een beetje warm.

’s Avonds weet Pascal ons te vertellen dat we uiteindelijk toch nog 500 meter hebben geklommen ondanks het feit dat we uiteindelijk eindigen op 3750 meter. Hoezo alleen maar afdalen!

op weg naar boven Lalung La 5050m

Zondag 17 oktober, Zhangmu (Dram), 30 km

De tocht van vandaag is volgens de LP ‘one of Tibet’s great natural wonders’.

Na een goede nacht worden we om zeven uur wakker. Het regent nog steeds en onze natte kleding van gisteren is nog steeds nat. We nemen alles mee in een plastic tas en hopen dat we het vanavond kunnen laten wassen en drogen.

Als we om half 9 naar het restaurant lopen voor het ontbijt, begint het op te klaren en zien we zelfs stukjes blauwe lucht. Op de bergtoppen is verse sneeuw gevallen en deze zijn helemaal wit.

Na het ontbijt wordt de bus gereorganiseerd. Iedereen moet zijn losse spullen verzamelen en opbergen. De tenten, slaapzakken en matjes zijn al opgeruimd. Blijven alleen de dozen met etenswaren nog over. Pascal maakt een doos met spullen om in Nepal uit te delen. Aangebroken spullen en groente gaan naar de kok. Er is toch nog meer over dan verwacht. Ik neem een meloen mee die over is. Kunnen we vanmiddag wel weer opeten.

De bus brengt ons morgen tot de grens en daarvandaan moeten we met onze spullen lopend de Friendship Bridge oversteken tot de Nepalese grens. Dus compacte bepakking is aan te bevelen!

Om elf uur vertrekken we voor de 30 km afdaling tot Zhangmu. Nadat we Nyalam uitzijn en bij de berg de bocht omgaan verandert het landschap van rotsachtig en kaal in bergen met bomen en struiken en overal watervallen. Van heel klein tot brede snelstromende.
De weg gaat met bochten naar beneden en telkens is het uitzicht weer anders. We moeten opnieuw een controlepost door en kunnen dan verder afdalen naar Zhangmu. We remmen regelmatig af om te genieten van het uitzicht en de afdaling. Het mooiste moment was voor mij dat we uitkijken over de kloof en in de verte bergen zien liggen waarvan alleen de top boven de wolken zichtbaar is. Het zou het begin van een sprookje kunnen zijn. “In een land, ver hier vandaan gelegen boven de wolken, leeft heen volkje ...”

Tijdens het afdalen voel je de temperatuur stijgen. Op het laatste stuk naar Zhangmu ontbreekt de vangrail en dat is toch wel een beetje eng, aangezien hier ook verkeer rijdt. Zhangmu is als een lint langs de weg gebouwd. Pascal wacht ons op bij een restaurantje waar we zullen lunchen. Gebakken aardappelschijfjes (chips), rijst en gebakken ei met tomaat! Inmiddels is het half twee en heeft iedereen wel trek gekregen.

Na de lunch fietsen we naar het hotel, dat iets lager in het dorp ligt. Onze kamer kijkt uit over de vallei en een snelstromende rivier, die veel lawaai maakt.

Verkenning van Zhangmu kost niet veel tijd. Naar beneden is de douanepost en naar boven winkeltjes en hotels. Na enig vragen vinden we een fotozaak waar we pasfoto’s kunnen laten maken. Die hebben we nodig voor ons visum in Nepal. De kwaliteit is niet geweldig, maar we staan er herkenbaar op.

Later op de middag gaat het weer regenen. Het is hier niet voor niets zo groen. De bewolking komt zo laag te hangen dat het uitzicht vanuit onze kamer volledig verdwijnt. Alleen nog een ‘witte wereld’ blijft over.

’s Avonds gaan we eten in een ‘Western’ restaurant. Soep, bami, kip tikka en groenten.
Tijdens het eten belanden we in een soort soap. De serveerster en kok krijgen ruzie. Ze gooit een bord rijst op de grond en een stevige scheldpartij compleet met huilbui van de serveerster volgt. De kok loopt het restaurant uit, maar komt even later toch weer terug en krijgen we alsnog ons eten!
Wat er gezegd is weten we niet, maar we konden er wel invulling aan geven.

Dit was onze laatste dag in Tibet. Morgen gaan we de grens over naar Nepal.

net voorbij Nyalam wij Afdaling naar Zhangmu afdaling naar Zhangmu regenboog Zhangmu lunch in Zhangmu

Maandag 18 oktober, Dhulikhel, 85 km

De muziek ging nog lang door, slapen was wat kort daardoor.

Het ontbijt is om 8 uur, maar dan gaat het restaurant pas open. Ze moeten ook nog op gang komen dus het ontbijt duurt wat langer dan gepland.
Tegen negen uur heeft iedereen ontbeten, de bagage in het busje gelegd en kunnen we afscheid nemen van de kok, chauffeur en gids. De laatste gaat nog wel met ons mee naar de grens, maar we willen ze namens de groep bedanken met een praatje en fooi. Joeri doet het woord en bedankt ze voor de goede zorgen en dat we heelhuids door Tibet zijn gekomen en geeft ieder een ingepakt rolletje met geld. Jos heeft ze gemaakt van een Tibet sjaaltje met veel knopen.

We beginnen aan de 8 km afdaling naar de grens. De weg is niet overal even goed en soms wat hobbelig. Om half tien zijn we bij de grens waar we in de rij gaan staan. Om tien uur gaat de grens eindelijk open en kunnen alle formaliteiten worden afgehandeld. De bagage, inclusief fietsen moeten door de scan, maar uiteindelijk zijn we erdoor en kunnen we lopend de 500 meter niemandsland oversteken.
Bij de Nepalese grens moeten we een visa voor $25 kopen en zijn we binnen.

Het verschil tussen de twee landen is nu al zichtbaar. Het is hier veel drukker met mensen, ze hebben een meer Indiaas uiterlijk, zijn vriendelijker en het is veel rommeliger.
De weg is ook anders, geen asfalt maar stenen en zand, dus mountainbiken naar beneden. Het is nog steeds groen met veel watervallen, die ook weleens over de weg lopen. Je houdt droge voeten als je er in een keer doorheen weet te fietsen, anders krijg je toch natte voeten. Schoon blijf je ook niet, de modder spettert onder je aan alle kanten om de oren.

In de dorpjes is het een drukte van belang. We laveren tussen de bussen, motoren, koeien, geiten en mensen door. De bussen zijn afgeladen vol met mensen, ook op het dak zitten mensen. Het is Dashain festival en iedereen gaat naar zijn dorp terug.

Na 30 km wordt de weg wat beter. Wel regelmatig klimmen en afdalen. De laatste klim voor Dolalghat is behoorlijk pittig en ik zit zonder drinken. We zitten dan al op 60 km. Gelukkig komen we na een afdaling aan in Dolalghat aan waar we gaan eten. Het is dan twaalf uur Nepalese tijd, maar deze ligt ruim 2 uur voor de tijd in Tibet. Volgens Chinese tijd is het al twee uur geweest.
We zijn in eerste instantie met z’n zessen, Pascal, Axel, Madeleine, Herman, Ad en ik. Pascal regelt eten en drinken voor iedereen en haalt nog wat eten en drinken bij de kraampjes op heet pleintje voor ons.
Jos, Joeri en Peter komen een half uur later aan. Ook zij kunnen wel iets gebruiken. Het is Nepal warm en vochtig dus moeten we meer drinken dan in Tibet.

Na ruim anderhalf uur komen ook de laatste binnen. Voor hun geldt hetzelfde, eten en drinken!

Wij beginnen aan het tweede deel van de dag. De 25 km naar Dhulikhel Mountain Resort met een lange klim.
Het is inmiddels iets minder zonnig geworden en dat is wel prettig. Bij de eerste klim valt de groep in groepjes uiteen. Ad en ik blijven bij elkaar fietsen, Ad voorop. Na de klim volgt een korte afdaling naar een dorpje en vervolgens begint de volgende klim en die houdt niet meer op. We blijven omhoog gaan en hebben geen idee hoever we nog moeten!
Behalve dat het fietsen zwaar is vanwege de klim is ook het verkeer een crime. We worden luid toeterend ingehaald door bussen, motoren en auto’s. Je moet oppassen dat je niet van de weg wordt gedrukt, want de weg is niet zo breed en iedereen wil tegelijk erlangs. En dan heb je ook nog de gaten in de weg die je wil vermijden. Na de rust van Tibet is dit wel een overgang.

Ad valt de lange klim zwaar, maar hij houdt vol, met mij achter zich aan.
We zijn blij als we Joeri, Axel en Madeleine zien staan, maar helaas zijn we er nog niet. We moeten nog iets verder fietsen. Gelukkig is het slechts een paar honderd meter verder. De bewakers roepen dat het Dhulikhel Mountain Resort is. Ad en Madeleine gaan controleren of het inderdaad het goede resort is en komen terug met goed nieuws. We zijn bij het juiste resort.
Fiets op de nek en de trappen oplopen tot we bij het complex zijn. In de lounge zitten Tonnie en Theo al op ons te wachten. Zij zijn na de lunch in een taxi gestapt naar het resort.

We genieten van het uitzicht over het dal en onze drankjes. We moeten tot half vijf wachten op warm water voor de douche, maar drie kwartier wachten onder het genot van een drankje is niet erg. De bagage wordt naar ons onderkomen gebracht. Een kamer in een soort van geschakeld huisje. Heerlijk ruim met een zitje, twee bedden en een ruime badkamer.

Iedereen vond het vandaag best pittig, vooral omdat je geen idee had waar we zouden eindigen op de klim.

’s Avonds is er een buffet bij het resort. Diverse gerechten, waaronder echte biefstuk met pepersaus en patat. Vooral de biefstuk vond gretig aftrek!

grenspost Tibet de weg naar Kathmandu nog 100 km naar Kathmandu afdaling hoezo vol even bijkomen van de klim uitzicht op vallei

Dinsdag 19 oktober, Kathmandu, 45 km

Vandaag komen we aan op onze eindbestemming van deze reis, Kathmandu. Na 3 weken fietsen is dit de laatste fietsdag. Een raar idee, maar ook wel lekker.

We hebben geen haast en vertrekken om 10 uur.
Eerst nog 4 kilometer klimmen en daarna afdalen naar Dhulikhel. Het valt niet mee om als groep te blijven fietsen, de tempoverschillen zijn toch wel groot.

In Dhulikel moet Pascal even de weg vragen, hij weet een alternatieve route voor de drukke hoofdweg naar Bhaktapur. Deze weg voert ons over deels onverharde weg door het platteland en dorpjes, waar geen auto doorheen kan. Het is een beetje een mountainbiketocht geworden. Het is zonnig en warm, dus best wel zweten tijdens de klimmetjes.
Uiteindelijk komen we uit bij Bhaktapur. Bhaktapur is een van de oude koningssteden in de vallei van Kathmandu naast Kathmandu en Patan. Er staan allemaal tempels en paleizen, veelal gemaakt van terracotta. De stad wordt bewoond door zo’n 225.000 mensen. Om de stad in te mogen moeten toeristen 750 roepies ($10) en de Nepalese bevolking 50 rs.

Voor de poort van Bhaktapur trekken we een broek aan over onze fietsbroeken. Die zijn niet echt gepast in het stadje. We fietsen door de drukte naar Durban Square. We hebben een uur de tijd om een beetje rond te lopen in Bhaktapur. In de smalle straatjes zijn veel winkeltjes, meestal op soort bij elkaar. Pashmina sjaals zijn in alle soorten, maten en kleuren te koop, maar ook houtsnijwerk en andere kunstnijverheid.
Bij een klein zaakje gaan we wat eten, samosa’s, chapatti’s en iets zoet. Echt Nepalees en erg lekker.

Het is dan nog 15 km fietsen naar Kathmandu. We moeten heel Kathmandu door op de fiets. Dat is best wel leuk. Alles maakt gebruikt van de weg, auto’s, motoren, bussen, mensen en zelfs koeien. Iedereen is zo gewend aan het getoeter dat niemand meer reageert.
Pascal laat ons in Thamel zien waar we goed kunnen shoppen. Overal zijn outdoorshops die imitaties van de bekende merken zoals The Northface en Mammut verkopen.

We logeren vlak bij Swayabhunath, beter bekent als de apentempel, in een questhouse van een Tibetaans klooster. Voor het klooster maken we onze laatste groepsfoto met de fietsen en jonge Tibetaanse monniken. Een mooie afsluiting van onze fietstocht van Lhasa naar Kathmandu.

De kamers zijn keurig met twee bedden en eigen badkamer. Het is er heerlijk rustig, net buiten het drukke centrum en we kijken uit over de stad. Ook hier zitten apen en je moet je raam en deur goed dichthouden want de apen pikken alles als ze de kans krijgen.
Het klooster is opgezet voor Tibetaanse vluchtelingen en in het klooster worden ongeveer 250 kinderen opgeleid. Het is de bedoeling dat ze de rest van hun leven in het klooster blijven, maar ze kunnen door familieomstandigheden alsnog het klooster verlaten.

’s Avonds eten we in het klooster. Ze hebben een buffet gemaakt met diverse vegetarische gerechten en alles smaak erg lekker.

pleintje Nepalese schonen Ad in z'n element badderen Bakthapur, water halen waar moeten we naartoe? groepsfoto kathmandu

 

Woensdag 20 oktober, Kathmandu

Een raar idee dat we niet meer hoeven te fietsen. Drie weken lang bestond onze dag uit tussen acht en negen uur ontbijten, dan fietsen tot de lunch, die bestond uit een picknick langs de weg of in een restaurant afhankelijke van hoe het uitkwam, verder fietsen tot we bij de overnachtingsplek waren, kampeerplek of hotel, je opfrissen en uitrusten, dan diner en slapen.
Nu ontbijten we om half negen en hebben dan de hele dag vrij tot half 8 ’s avonds als we ons moeten verzamelen voor het diner.

Ik wordt al vroeg wakker. De monniken beginnen al om zes uur met het ochtendgebed. Daarbij slaan ze op de trom en blazen ze op een hoorn. En het is hier ook al om zes uur licht. Om zeven uur gaan de monniken die in het gebouw achter het guesthouse wonen hun tanden poetsen en maken de apen veel lawaai.

Iedereen is om half negen beneden voor het ontbijt. Pascal heeft een ontbijtbuffet voor ons geregeld. Geroosterd brood, chapatti’s, gebakken eieren en yoghurt met fruit. De jam komt waarschijnlijk uit de doos die Pascal in Tibet had gemaakt en met veel moeite op zijn fiets de grens met Nepal over heeft gesjouwd.

Na het ontbijt gaan we lopen we naar de apentempel. Het is zonnig en erg warm. Iedereen moet nog even wennen aan de temperatuurovergang. Eindelijk is het weer voor korte mouwen en dunne broeken. Madeleine en Laura kunnen eindelijk hun rok aan die de hele reis in hun tas heeft gezeten.

De apentempel dankt zijn naam aan de vele apen die er zitten. Hele families bevolken het tempelcomplex.
Via een lange trap komen we bij de hoofdtempel. Daar moeten we eerst een kaartje kopen voor we verder mogen. Ook handig om dat bovenaan de trap te doen.
Op het eigenlijke tempelcomplex zijn staan allemaal souvenirkraampjes. We kopen een paar klankschalen die worden gebruikt voor meditatie. Elke schaal heeft een ander geluid. Vanaf het complex kunnen we over de stad en omgeving kijken, maar het is een beetje nevelig dus het uitzicht valt wat tegen.

We lopen terug naar het klooster en bestellen bij Tashi een lunch. Hij laat nasi met gebakken ei en soep voor ons maken. Het smaakt ons prima.
Later op de  middag gaan we met z’n 8en naar Thamel in twee Suzuki-taxi’s. We moeten ons wel dubbelvouwen om in te stappen want het zijn Swift’s. De weg naar Thamel is niet al te best, veel gaten en hobbels. Iedereen stoot wel een keer z’n hoofd tegen het dak. Het ritje duurt niet erg lang en we worden middenin Thamel gedropt. Axel, Herman, Ad en ik gaan samen op pad. Een beetje kijken wat er te koop is. Ook hier zijn overal Pashmina sjaals te koop. Ik heb in een reisgids gelezen dat de kwaliteit erg verschillend is. Het hoort een combinatie van kashmirwol met zijde of alleen kashmirwol te zijn. Maar ook combinaties van polyester met wol wordt als 100% Pashmina verkocht. Wil je een sjaal van  mooie kwaliteit hebben dan moet je wel weten hoe dat aanvoelt, anders kunnen ze je alles verkopen. In de betere winkeltjes krijg je wel uitleg over de kwaliteit van de sjaals en komen ze betrouwbaarder over. Herman koopt groots in voor het thuisfront.
Ad koopt in een van de vele outdoorshops twee mooie t-shirts. Je moet hier wel fors afdingen, want anders betaal je echt teveel.

Na drie weken Nescafé is een echte kop koffie een ware traktatie en in Kathmandu zijn diverse bakkerijtjes met koffieservice. We nemen appeltaart met koffie. Dat is echt genieten!

Om half acht verzamelen we voor het diner. Pascal heeft een restaurant uitgezocht waar we gaan eten. Dit is geen succes. Vanwege Dashain-feest is de bezetting van de keuken en bediening gehalveerd. Dat is duidelijk te merken, de bediening is slecht en het duurt heel lang voordat we te eten krijgen. Het voorgerecht, pizza, komt pas om negen uur. Dat stilt de ergste honger. Daarna komt het hoofdgerecht, maar iedereen is er dan wel klaar mee en kan niet echt genieten van het eten. Pascal is het duidelijk niet blij met de gang van zaken en tijdens het afrekenen ontstaat er onenigheid tussen Pascal en de bediening. Ze zijn de aanbetaling vergeten te verrekenen en rekenen ook nog apart servicefee. Hoezo servicefee, dan moet je wel service verlenen, vindt Pascal. Voordat het echt uit de hand loopt vertrekken we uit het restaurant met Pascal’s fiets en de waszak. Zo snel mogelijk in taxi’s gestapt. Er ontstaat nog enige verwarring over de was, maar uiteindelijk zit iedereen in een taxi naar het guesthouse.
We zijn nog net voor tien uur binnen bij het questhouse.

apen bij apentempel Tempel uitzicht over Kathmandu tempels mooi geluid! bedelaar de tuin

Donderdag 21 oktober, Kathmandu

Dit is onze laatste dag van de fietsreis. Vanavond is het afscheidsdiner en morgen gaan de meeste fietsers met het vliegtuig naar huis. Vandaag hebben we nog ruimschoots de tijd om inkopen te doen.

Na het ontbijt gaan Axel, Ad en ik met de taxi naar Thamel om inkopen te doen voor Axel. Hij wil wat meenemen voor z’n personeel en ik wil een Pashmina-sjaal kopen. Met de taxi zijn we zo in Thamel. Het is nog erg rustig, weinig toeristen op straat. We komen weer dezelfde straatverkopers tegen met tijgerbalsem enzo.
Axel doet zijn inkopen bij de outdoor shop en de Black Pashmina, waar ik ook een sjaal koop. Na het shoppen gaan we nog even ergens koffie drinken en zijn op tijd terug voor de lunch in het guesthouse.

De rest van de middag zitten we te lezen in de tuin. We hebben blauw-geruit doek gekocht dat Ad gebruikt om de fietsen inpakken voor de vlucht van morgen. 
Aan het einde van de middag gaan we richting Thamel. Het is duidelijk spitstijd want alle taxi’s zijn bezet. Er zit niets anders op dan het stuk naar Thamel te lopen. Het blijkt uiteindelijk maar een kwartiertje lopen te zijn.

Om half acht verzamelen we ons bij Pascal voor ons afscheidsdiner. Pascal heeft een leuke locatie gevonden en lekkere gerechten besteld. Ze hebben wat moeite met de volgorde, maar uiteindelijk staat alles wat is besteld op tafel.
Aan het einde van het eten valt de stroom uit en komen er kaarsen op tafel. Gebeurt vast vaker. Er is vast een stop doorgeslagen, want bij de winkeltjes blijft het licht branden.

Met taxi’s terug naar het guesthouse en daar nemen we afscheid van Pascal. Hij vertrekt morgenochtend om 7 uur naar het vliegveld voor de vlucht naar Bangkok.

 

Vrijdag 22 oktober, Kathmandu

Dit is dan echt onze laatste dag. Vanavond gaan we met z’n 7en terug naar Nederland.

Bij het ontbijt treffen we Ines nog. Zij gaat om 9 uur als eerste weg. De rest heeft geen haast, dus we ontbijten uitgebreid en gaan daarna in de tuin zitten.
Madeleine en Herman vertrekken om 12 uur en toen waren er nog 10 fietsers over.
Laura, Jules en Tonnie blijven nog in Kathmandu. Ze gaan Kathmandu verder verkennen en nemen alvast afscheid van ons. Nu zijn we nog met z’n 7en over. Om een uur of drie gaan we met z’n allen met de taxi voor de laatste keer naar Thamel. De laatste aankopen doen en hamburgers en pizza eten bij de enige fastfood-tent in Kathmandu. We missen nu wel een McDonalds!

Om zes uur staat ons transport naar het vliegveld klaar. Nu alleen nog 23 uur reizen en dan zijn we weer in Nederland. Dit is dan toch echt het einde van een bijzondere, mooie en enerverende fietstocht door Tibet en Nepal.

route

Fietstocht van Lhasa naar Kathmandu 2010

Dit was het verslag over onze exploringfietstocht van Lhasa door Tibet over de Friendship road naar Kathmandu in Nepal met Tropical Cyclist. Het was een bijzondere fietstocht door een land dat 50 jaar terug in de tijd lijkt te zijn, maar waar mensen wel mobieltjes hebben. De Tibetaanse cultuur lijkt op het platteland niet te zijn beïnvloed door de Chinezen. Alhoewel alle winkeltjesin de steden in handen zijn van Chinezen.
Auto’s en bussen kwamen we alleen in Lhasa tegen. Vervoer bestond verder naar het westen voornamelijk uit motoren, tractoren en paard en wagen.
Het landschap was ruig, maar mooi, soms erg onherbergzaam, maar ook met rivieren en meren met begroeiing en dorpjes.

In 16 fietsdagen hebben we ongeveer 1.000 kilometer afgelegd, waarvan 115 km in Nepal.
We zijn over 8 passen gegaan, waarvan 4 boven de 5.000 meter. De hoogste pas was de Gyatso-La op 5.248 meter.
We hebben mooi en zonnig weer gehad, wel fris want de temperatuur lag tussen de 0 en 15 graden. Maar met genoeg laagjes kleding is dat prima te doen. Alleen de fietsdag naar Nyalam eindigde in de regen.
We hebben vier keer in tentjes overnacht en verder in hotels en questhouses.
Er is niemand ziek geworden, geen ongelukken gebeurt en we zijn allemaal gezond en wel in Kathmandu aangekomen.
Het was een enerverende fietstocht met een leuke groep en we hebben ondanks alles toch veel gelachen. Ook als het koud en winderig was.

Namaste

groepsfoto